Οι κληρονόμοι των ανέμων

[...] Ποιος αλλάζει γρηγορότερα, ποιος αλλάζει πρώτος, ο άνθρωπος ή ο τόπος; Αυτή η πόλη [Αμμόχωστος], με ηλικία τεσσάρων αιώνων, είναι μόλις τώρα νέα. Μόλις έχει περάσει το στάδιο μιας ανθηρής εφηβείας, μόλις τώρα ενηλικιώνεται, ισχυρή οικονομικά, προικισμένη γεωγραφικά και γεωφυσικά, ταυτισμένη με το πείσμα, την αποφασιστικότητα και την αλαζονική ανεμελιά των ανθρώπων που την κατοικούν. Περιφρονούν το παρελθόν βλέποντας μονάχα το μέλλον, ενηλικιώνονται κι αυτοί μαζί της χτίζοντας με σταθερότητα πάνω στην άμμο κι όταν έρχονται τα σύννεφα, "δεν περιμένουν την μπόρα, μα τον αέρα που θα φυσήξει και θα τα πάρει μαζί του, για να προβάλει ξανά γαλάζιος ο ουρανός". Γιατί η σοφία είναι ένας καρπός που δεν ωριμάζει στην ώρα που πρέπει. [...] Κύπρος 1973. Ένας χρόνος πριν από την τουρκική εισβολή, που θα ανατρέψει την πορεία της ζωής και θα ματαιώσει τα όνειρα. Οι άνθρωποι ζουν την καθημερινότητά τους ανυποψίαστοι γι' αυτό που τους επιφυλάσσει το μέλλον. Άλλοι το γράφουν με τις πράξεις τους, οι οποίες δεν οδηγούν στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Ένας λαός ακολουθεί τη ροή της ιστορίας και γίνεται πρωταγωνιστής μιας τραγωδίας που όμως δεν θα οδηγήσει στην κάθαρση. Μένει μόνο ο άνεμος της διάψευσης, βαριά κληρονομιά κι ακόμα βαρύτερο κληροδότημα στις επερχόμενες γενιές. Μικρές ιστορίες μικρών ανθρώπων, που αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του συλλογικού δράματος.