Εκεί που αφρίζουν τα νερά

Ήταν ένα καλοκαίρι αλησμόνητο... Από νωρίς τα κυριακάτικα απογεύματα, στην αυλή ενός παλιού αθηναϊκού σπιτιού, γινόταν η σύναξη μιας συντροφιάς και άκουγε τον Βασίλη να διηγείται το οδοιπορικό της ζωής του στα ταραγμένα χρόνια από το 1892 μέχρι το 1926. Γεμάτος όνειρα, ο Βασίλης ξεκίνησε στα δεκαοκτώ του χρόνια από την Κωνσταντινούπολη, έφτασε στο Παρίσι για σπουδές, όπου συμβάντα απρόσμενα σκόρπισαν σε ερείπια όσα είχε ονειρευτεί, για να καταλήξει στην ταραχώδη Αθήνα του 1910. Ύστερα ξεφύτρωσαν οι πόλεμοι... Οι δυο Βαλκανικοί, ο Μεγάλος Ευρωπαϊκός -ο Α΄ Παγκόσμιος-, η Μικρασιατική Εκστρατεία, η αναπόφευκτη Καταστροφή, το μεγάλο δράμα της Προσφυγιάς... Και ο Βασίλης στην πρώτη γραμμή, μπροστά στη φωτιά, στις αντάρες και στις κατάρες των καιρών. Τη δική του Ιθάκη πρόσμενε κι αυτός... Δεν παραπονέθηκε, ούτε μετάνιωσε για τις επιλογές του. Δεν ηττήθηκε κι ας έχασε τα πάντα. Το δρόμο τράβηξε μπροστά, ν' ανταμώσει τα χαμένα όνειρα του. Μύριες φορές λαχτάρησε στην Πόλη να ξαναβρεθεί, να καθίσει στον τόπο τον αγαπημένο σιμά στην ακροθαλασσιά, πλάι στους χαμένους του φίλους, κι εκεί να βλέπει αχόρταγα τα υδάτινα ρεύματα να σμίγουν και τα νερά της θάλασσας αδιάκοπα ν' αφρίζουν. Σαν τα ταραγμένα νερά της δικής του ζωής...