Τρεις άδειες καρέκλες

Γραμμένα σε διαφορετικές εποχές, από το 1931 έως το 1975, τα επτά διηγήματα που απαρτίζουν την τελευταία συλογή διηγημάτων του Γιάννη Σκαρίμπα, που εκδόθηκε το 1976 με τον τίτλο "Τρεις άδειες καρέκλες", αντανακλούν τη συγγραφική πορεία και πιστοποιούν τις κατακτήσεις του συγγραφέα στο χώρο της δημιουργικής πεζογραφίας. Τόσο η θεματική του όσο και η αφηγηματική του τεχνική δεν διαφοροποιούνται από το λοιπό έργο του, ενώ κυριαρχούν οι γνωστοί άξονες που συνέχουν τον πλασματικό του κόσμο: ο διαφορετικός άλλος, η παράδοση του Καραγκιόζη, η πρόσληψη και η ροή του χρόνου, η ζωή ως αντανάκλαση της τέχνης, ο κλόουν, η φάρσα. Και ενώ τα διηγήματα είναι γραμμένα σε διαφορετικές χρονικές στιγμές, συνδέονται υποδόρια -με εξαίρεση "Το λουλούδι της Μονεμπασιάς"- από τα καταλυτικά χαρακτηριστικά της προσωπικής γραφής του συγγραφέα: την ιλιγγιώδη γλώσσα, την υπονόμευση του ρεαλιστικού πεδίου, την αιώρηση μεταξύ πραγματικού και φανταστικού, το ειρωνικό ιδιόλεκτο, το παιχνίδι. Η συλλογή αυτή ουσιαστικά κλείνει τον κύκλο της πεζογραφικής παραγωγής του συγγραφέα, σφραγίζοντας την ιδιαιτερότητα και τη βαρύτητα της προσφοράς του. Στις καλύτερες στιγμές της -που είναι τα αφηγήματα "Η τελευταία των 6 1/2", "Ζόμιο, το παιδί του τσίρκου" και "Τρεις άδειες καρέκλες"- ο Σκαρίμπας μέσα από την άψογη ενορχήστρωση του υλικού του, τη μοναδική για τον ελληνικό χώρο γλωσσική του τόλμη και την αφηγηματική του δεξιοτεχνία κατορθώνει να χαρίσει στον αναγνώστη στιγμές γνήσιας αναγνωστικής απόλαυσης.