Στη δύση του ήλιου

Μέσω της μικρής φόρμας, κάθε δημιουργία αποτελεί μία ολοκληρωμένη και δραματικά έντονη σπουδή της ανθρώπινης ύπαρξης. Η συγγραφέας –με λόγο περιεκτικό και ταυτόχρονα λυρικό– ανιχνεύει, διερευνά και εν τέλει φωτίζει τον ψυχικό κόσμο των ηρωίδων και των ηρώων της, παραδίδοντας κείμενα συναρπαστικά – εμπράγματες αποτυπώσεις της σύγχρονης ζωής. Αναμφίβολα, η λογοτέχνης επιτυγχάνει ένα σπουδαίο κατόρθωμα: η σκέψη του αναγνώστη συμπορεύεται με τα πρόσωπα της δράσης, μιας και με μαστοριά αποκλείεται το ανοίκειο· οτιδήποτε θα μπορούσε να συμβεί στον άνθρωπο της διπλανής πόρτας, σε εμάς. «Μάλλον το σώμα της ακουμπούσε σε καλάμια. Ήταν περιτριγυρισμένη από καλάμια κι επέπλεε στριμωχτά ανάμεσά τους στο νερό. Το πώς είχε βρεθεί εκεί ήταν μεγάλη ιστορία. Είχε μια μεγάλη μαχαιριά στο πλάι του λαιμού της απ’ όπου είχε πεταχτεί σε πίδακα όλο της το αίμα, αφήνοντάς την άψυχη. Ή μήπως όχι ακόμη εντελώς. Το μικρό φεγγάρι πάνω της το γυρόφερνε η αχλή ενός σύγνεφου κι έφεγγε τόσο υποτονικά ίσα ίσα για να μην είναι πίσσα σκοτάδι».