Ο μονόλογος του Ελπήνορα και άλλοι μύθοι

Μύθοι μιας εσωτερικής αφήγησης. Ψυχαναλύουν και ψυχαναλύονται. Είκοσι ένα καρέ το δευτερόλεπτο. Γρήγορη κίνηση εικόνων. Ζωή που από συγκυρία ακόμη υπάρχει. Βιωματικές αναβάσεις σε ποιητική κλίμακα ενίοτε. Εύθραυστοι πρωταγωνιστές. Κομπάρσοι πουθενά. Κι ο Ελπήνορας να μονολογεί. Να αποκαλύπτει τον έρωτά του. Μύθοι σμιλεμένοι με μολύβι μαλακό πάνω σε γρανίτη. Λυγίζουν την ακαμψία της αλαζονείας. Τον πόνο εξαντλούν. Το πάθος. Η κινητήρια δύναμη. Ο μοχλός που τα πάντα ανατρέπει. Κι επιτρέπει. Κι ο έρως. Ορμέμφυτη ανάγκη. Ή θεία προσταγή; Μύθοι με ήρωες χάρτινους. Ευάλωτους. Που, όμως, δείχνουν συμπαγείς. Ακλόνητοι σχεδόν. Ερωτεύονται γιατί ακόμη αμφιβάλλουν. Ζουν παθιασμένα γιατί γνωρίζουν πως θα πεθάνουν. Κι ο φόβος αυτός έρεισμα ισχυρό μιας νιότης που ποτέ δεν μπόρεσαν από πάνω τους ν’ αποτινάξουν. Αγωνία να ζήσουν ακόμη λίγο. Έρωτας – φόβος – αγωνία – πόθος – ανάγκη – δώρο Θεού. Και στο τέλος ένα γέλιο σαρδόνιο ανατροπής. Μια ανεμελιά που σε κάνει όλα να τα θυμάσαι. Ακούραστος νεφεληγερέτης έρως. Από τον πρώτο ως τον τελευταίο Μύθο.