Το πέρασμα

Και είναι τούτο το πέρασμα κοινό για όλους, ένα πέρασμα στον τόπο και τον χρόνο, το οποίο διαβαίνει ο καθένας με τον δικό του μοναδικό και ανεπανάληπτο βηματισμό. Κατάσπαρτο με τοπία στιγμών και σκέψεων κι αισθήσεων κι αισθημάτων που μοιάζουν με διηγήματα μικρά, αυτοτελή μα και ημιτελή συνάμα. Ή μήπως όχι; Ή μήπως όλες μας οι στάσεις σε τούτο το διάβα δεν είναι παρά οι διαστάσεις της μιας και μόνης τοπογραφίας, την οποία διανύουμε ανταμώνοντας καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής με τους άλλους και με τον ίδιο μας τον εαυτό; Ή μήπως τίποτα δεν μένει ημιτελές, καθώς αγνοούμε μέσα στην ατέλεια της ανθρώπινης φύσης πως ό,τι δείχνει στο παρόν λειψό κρύβει το άλλο του μισό στο παρελθόν ή το μέλλον, με τον ίδιο τρόπο που η απόφαση να περιδιαβεί κανείς τις σελίδες τούτου του βιβλίου προϋπήρχε της συγγραφής του ή θα φανερώσει την αιτία της στο μέλλον; Κάθε τωρινή στιγμή είναι σπαρμένη στα περασμένα, εμπεριέχεται σ’ αυτά και κάθε βίωμα ψιθυρίζει τα μελλούμενα. Και όλες μας οι στιγμές δεν είναι τελικά παρά μία και μόνη αδιαίρετη και συμπαγής στιγμή μέσα στο αδιαίρετο και συμπαγές χρονικό συνεχές. Όπως συμβαίνει κατά περίεργο και ανορθόδοξο τρόπο και με τούτο το βιβλίο του οποίου οι 34 διηγηματικές στιγμές δεν είναι παρά ένα και μόνο διήγημα, μία και μόνη στιγμή. Μια στιγμή που διαρκεί όσο ένα πέρασμα. Ένα πέρασμα στον τόπο, στον χρόνο, στη ζωή. Ένα πέρασμα, το οποίο διαβαίνει ο αναγνώστης με το δικό του μοναδικό και ανεπανάληπτο βηματισμό και ανταμώνει με τον συγγραφέα, τους άλλους και τελικά με τον ίδιο του τον εαυτό.