Το τέλος του χρόνου

...Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των διασωστών που είχαν φτάσει πρώτοι στο σημείο του ατυχήματος, κατά τη σύγκρουση το μοτέρ αποκολλήθηκε από το κιβώτιο ταχυτήτων και πέρασε μέσα στην καμπίνα. Το τεράστιο βολάν, που συνέχισε να περιστρέφεται, χτύπησε τον οδηγό στο στήθος και άρχισε να του σκάβει το σώμα, έως ότου το διαμέλισε, κι έπειτα έκοψε στη μέση το κάθισμα. Οι διασώστες παρατήρησαν πως η μηχανή συνέχιζε να λειτουργεί, ενώ τα καλώδια τροφοδοσίας ρεύματος είχαν ξηλωθεί. Προσπαθούσαν πάνω από είκοσι λεπτά να σβήσουν το μοτέρ, δίχως αποτέλεσμα. Τελικά, αναγκάστηκαν να βγάλουν όλα τα μπουζί, για να τερματίσουν τη λειτουργία του... ...Είχαν κοκαλώσει, με τα δάχτυλα των χεριών τους να δείχνουν την ίδια ακριβώς ώρα στα πρόσωπά τους. Γελούσαν με όλη τη δύναμη της ψυχής τους. Και ξαφνικά, το γέλιο σταμάτησε. Από τα ορθάνοιχτα στόματά τους, τα ρουθούνια τους, τ’ αυτιά τους και τις άδειες κόγχες των ματιών τους άρχισε να ρέει σκούρο κόκκινο αίμα. Ήταν λες και όλες οι οπές στα κεφάλια τους είχαν μετατραπεί σε κρουνούς αίματος. Τα σώματα τους ήταν όρθια, πετρωμένα, το αίμα που έτρεχε είχε σχηματίσει μια λίμνη που ολοένα μεγάλωνε και πλησίαζε προς το μέρος της Γκρέις. Έκανε μερικά βήματα προς τα πίσω και το σώμα της κόλλησε στον μαυροπίνακα. Είχε παγιδευτεί. Προσπαθούσε να φωνάξει, αλλά μάταια, λες και κάποιος της είχε κόψει τις φωνητικές χορδές...