Σκοτάδι ΙΙ

"...Σήκωσε το βλέμμα του και κοίταξε με πάθος και θλίψη το φεγγάρι. Ένιωσε το αίμα του να βράζει. Ένιωσε την αιώνια δίψα. Τη δίψα για αίμα. Έχουν περάσει άπειροι αιώνες από τότε, από τον καιρό της Ρώμης, όταν ήταν ένας απλός λεγεωνάριος, σε μια απλή αποστολή στη Βόρειο Αφρική. Τα πλάσματα τους είχαν επιτεθεί ξαφνικά, μέσα στη νύχτα, κανένας δεν είχε προλάβει να αντισταθεί. Για κάποιο λόγο, του είχαν χαρίσει τη ζωή, αν αυτό θεωρείται ζωή, και τον είχαν μετατρέψει. Τον είχαν κάνει έναν από αυτούς. Και τώρα, ήταν και αυτός ένα πλάσμα που περιφερόταν πάντα τη νύχτα, μέσα στους αιώνες, ψάχνοντας να σβήσει την ακόρεστη, την αιώνια δίψα, με αίμα από ανυποψίαστα θύματα, άντρες, γυναίκες, παιδιά, δεν είχε σημασία, φτάνει να κυλούσε μέσα στις φλέβες τους καυτό αίμα, το μαγικό υγρό που τον κρατούσε ζωντανό σε αυτή την απατηλή ύπαρξη. Κάρφωσε το βλέμμα του πάλι στο φεγγάρι και το είδε να αλλάζει μπροστά στα μάτια του, το είδε να παίρνει τη μορφή μιας γυναίκας με μαύρα καστανά μαλλιά, μια αγαπημένη, λατρεμένη μορφή. Είχε αρνηθεί να τον αφήσει να την αλλάξει. Είχε χαθεί και από τότε είχε χαθεί και ο κόσμος του. Ζούσε χωρίς νόημα, στο κενό, μια ζωή χωρίς ελπίδα, χωρίς προοπτική, χωρίς ύπαρξη..."