Ερημότοποι

... Σήκωσε το κεφάλι κουρασμένα και κοίταξε τον φωτεινό πορτοκαλί ουρανό. Οι ανταύγειες ήταν τόσο έντονες που διαπερνούσαν ακόμα και τα προστατευτικά γυαλιά που φορούσε. Σίγουρα θα έχανε το φως του μέσα σε λίγα λεπτά χωρίς αυτά, σκέφτηκε. Ο ήλιος ήταν καυτός. Ένιωθε το δέρμα του να βράζει κάτω από τα προστατευτικά ρούχα του. Κυλούσε παντού μέσα του μια υγρή καυτή σούπα, ιδρώτα και δέρματος που έλιωνε, ανάμεικτη με ετοιμόρροπα ρούχα. Παρόλα όσα είχαν γίνει ο ήλιος ήταν ακόμα εκεί, όμως τώρα δεν ήταν η κοιτίδα της ζωής, τώρα ήταν το μέσο της εκδίκησης, ένας καυτός, πυρωμένος θάνατος. Τα ερείπια της πόλης συνέχεια απομακρύνονταν πίσω του. Πόλη; Ίσως, κάποτε. Τώρα ήταν ένας σωρός από άχρηστα γκρεμισμένα κτήρια, που η άμμος τα είχε διεκδικήσει εδώ και καιρό και είχε νικήσει. Οι δρόμοι είχαν χαθεί, είχαν βουλιάξει, σχεδόν κανένα σχήμα δεν διακρίνονταν πια, στην πεθαμένη, κάποτε, μητρόπολη του πολιτισμού των ανθρώπων. Πάτησε το γκάζι στο όχημά του και πυκνός καπνός άρχισε να υψώνεται στην ατμόσφαιρα, καθώς άρχισε να διασχίζει με μεγάλη ταχύτητα την κιτρινωπή άμμο. Άμμος, παντού άμμος, μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι, μια ατέλειωτη ισοπεδωμένη κιτρινίλα. Οι Ερημότοποι. Η γη όπου δεν ζούσε τίποτα, δεν φύτρωνε τίποτα, δεν τη διέσχιζε τίποτα. Όμως αυτός έπρεπε να το κάνει, δεν είχε άλλη επιλογή.