1922. Με το κλειδί στον κόρφο

Έλληνες και Αρμένιοι εγκαταλείπουν με λαβωμένη ψυχή, το βιος τους, την ζωή τους ολόκληρη, φορτώνονται ελάχιστα από τα υπάρχοντα και απαραίτητα για το μεγάλο άγνωστο ταξίδι, με την ελπίδα να επιστρέψουν μια μέρα, να βγάλουν από τον κόρφο, το κρυμμένο κλειδί και να ξεκλειδώσουν την πόρτα που είχε κλείσει ερμητικά και κλειδώσει μυστικά και ντέρτια των οικογενειών. Γενιές ολόκληρες ζούσαν αρμονικά, ήσυχα, ειρηνικά με τους Τούρκους γείτονες τους. Οι Τούρκοι και οι Έλληνες μετά από τόσα χρόνια συμβίωσης, λειτουργούν ως κατακτητές και ηττημένοι. Ένιωσαν, βίωσαν την σκληράδα που μπορεί να αναπτυχθεί τόσο ξαφνικά και αναπάντεχα στις καρδιές των ανθρώπων. Ο Ελληνισμός, ζούσε μια άλλη ανθρώπινη φύση, που τον παραξένεψε και τον απογοήτευσε, οι φίλοι, γίνηκαν εχθροί και πήραν στα χέρια τα φονικά όπλα και σημάδεψαν σώματα και ψυχές.