Το τραγούδι της μαύρης τρύπας

Μια γάτα Σφίγγα που αγαπά τα καθαρά σεντόνια. Ένα τραπεζικό pin που ανασύρει την τέχνη της μνήμης. Μια 28η Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη και τα γιαπωνέζικα χρυσάνθεμα. Η Αμάλ Αλαμουντίν-Κλούνι και η αρπαγή της Περσεφόνης. Από τον Εμανουέλ Μακρόν μέχρι τον Ηρακλή Πουαρό, από τον Φώκνερ μέχρι τον Κωνσταντάρα κι από τη Ματούλα Ζαμάνη μέχρι τον E.E. Cummings, η Σοφία Φιλιππίδου παραδίδει ένα «ημερολόγιο καταστρώματος», φτιαγμένο από το «υλικό των ονείρων». Με στοχαστικότητα, οξυδέρκεια, λεπτές αποχρώσεις σαρκασμού και τρυφερότητα, ανατέμνει την πραγματικότητα, τη διασχίζει λοξά και προσκαλεί τον αναγνώστη σε μια περιπέτεια, με σημαία την αγνή χαρά, διασώζοντας την ανθρωπινότητά του. Η μνήμη και ο μύθος, η αφήγηση ως στοιχείο ψυχικής συνοχής, ως σανίδα σωτηρίας του συλλογικού μας ασυνείδητου. Η Αθηνά, η μαντάμ Κιουρί, η Ιφιγένεια, η Κλυταιμνήστρα, η Μήδεια, η Σαλώμη και η Λαίδη Μάκβεθ κάνουν ένα «χιτσκοκικό» πέρασμα από τις σελίδες του βιβλίου, «Το τραγούδι της μαύρης τρύπας» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Σοκόλη. Η Σοφία Φιλιππίδου σ’ αυτούς τους καιρούς της πόλωσης, μας θυμίζει ότι «υπάρχει το καλό, το κακό και το φανταστικό». Συνομιλεί με τους μεγάλους κλασικούς και υφαίνει, μέσα από μια θαυμαστή διακειμενικότητα, την κόκκινη παρηγορητική κλωστή του παραμυθιού που μας ενώνει όλους κάτω από την κοινή παραδοχή ότι ακόμη «ο ήλιος βγαίνει από την ανατολή».