Συναισθηματικά κενός

Βυθισμένος σε μία ασπρόμαυρη ρουτίνα έψαχνα έναν έρωτα, που θα έδινε και πάλι χρώμα, πνοή και ζωντάνια στη ζωή μου. Έναν έρωτα, που θα κάλυπτε το συναισθηματικό κενό που επικρατούσε στην ψυχή μου. Έναν έρωτα, που θα με γέμιζε και θα με ταξίδευε. Τότε συνάντησα εσένα! Μόνο που η ζωή είχε άλλα σχέδια για εμάς. Δε θα μπορούσα να φανταστώ ποτέ, πως η δική μας ιστορία θα εξελισσόταν τόσο διαφορετικά από εκείνη που είχα στο μυαλό μου. Ο δικός μου έρωτας έμεινε στο περίπου, στο παραλίγο, στο ανεκπλήρωτο. Ένας έρωτας, χωρίς μέση και τέλος, μα με μια μονόπλευρη αρχή. Ένας έρωτας, που δε θα δει ποτέ το φως του ήλιου και δε θα μάθω ποτέ, το τι θα μπορούσε να μου προσφέρει. Ένας έρωτας, που θα μείνει μέσα σε λερωμένες σελίδες, γεμάτες από σκέψεις, αποτυπωμένες σε στίχους και κείμενα. Άραγε η ζωή μας έφερε κοντά, για να βγάλεις στην επιφάνεια την πιο ερωτική πτυχή του εαυτού μου ή για να σε τραβήξω μακριά από το σκοτάδι, που σε είχε κυριεύσει;