Η λογοτεχνία της ευθύνης

Με την, εν λόγω, εργασία, επιχειρείται η κατασκευή της πρότασης προσέγγισης της λογοτεχνικής κίνησης του ’30 όχι ως μίας ακόμη λογοτεχνικής ομαδοποίησης αλλά ως μίας εξελικτικής πορείας η οποία ασυνείδητα, μέσα από άλ­ματα και υπαναχωρήσεις στο χρόνο και το χώρο, κλη­ρο­νο­μούνταν από εποχή σε εποχή προσαρμόζοντας τις πνευ­μα­τικές εξελίξεις στα δεδομένα των προηγούμενων δημι­ουρ­γιών. Η παράδοση ορίζεται ως πρώτος πυλώνας αυτής της σχέσης. Ο δεύτερος πυλώνας εξετάζεται υπό την οπτική των εξωτερικών υλικών σχέσεων οι οποίες επενεργούν στο έργο καλλιτεχνικής δημιουργίας. Πολιτικές, οικονομικές και ευρύτερα κοινωνικές αλληλεπιδράσεις, με τις αντίστοι­χες προεκτάσεις στο σύνολο της πολιτιστικής και πνευματι­κής παραγωγής, διαμορφώνουν τους όρους πρόσληψης οι οποίοι ερμηνεύονται με συγκεκριμένο τρόπο στην υποκει­με­νική θεώρηση της πραγματικότητας. Αυτομάτως, περ­νά­με στον τρίτο πυλώνα αυτής της τριμελούς σχέσης που εί­ναι ο ρόλος της προσωπικότητας. Το άτομο παρεμβαίνει στο δημόσιο λόγο όχι ετεροπροσδιοριζόμενο από τις εξωτε­ρι­­κές συνθήκες αλλά αφομοιώνοντάς τες δημιουργικά∙ σχη­μα­­τοποιεί την απάντηση, μέσω των τεχνών γενικότερα και του λόγου ειδικότερα, στις απαιτήσεις και τις ανάγκες όπως αυτές εμφανίζονται στο προσκήνιο προβάλλοντας την εναλλακτική πρόταση αποδοχής της πραγματικότητας ή/ και κατασκευάζοντας μία εναλλακτική πρόταση σε αυτή. Η τριμελής αυτή σχέση επενδύεται μέσα από την ενεργή συμ­με­τοχή της ευρωπαϊκής παιδείας και των επιτεύξεων των αντί­στοιχων πνευματικών κέντρων στα δρώμενα της ελλη­νι­κής καλλιτεχνικής δημιουργίας. Επρόκειτο για διάλογο ο οποίος και αναπτύσσεται στο επίπεδο των τεχνών με κα­τεύ­θυνση την κοινωνική απόκριση. Στο παραπάνω πλαίσιο, η λογοτεχνική κίνηση του ’30 αποτέλεσε την κορύφωση μίας διαλεκτικής πορείας. Οι δυτικές επιρροές και ο ρόλος της παράδοσης καθώς και ο παράγοντας των εξωτερικών υλικών μεταβολών καθόρισαν την αυτονόμηση της λογο­τε­χνίας ως διακριτό πνευματικό πεδίο με ταυτότητα. Ο λο­γο­τέχνης, πλέον, αυτοπροσδιορίζεται από το έργο του και το ρόλο τον οποίο αυτόνομα υιοθετεί και μέσω του οποίου ανα­γνωρίζεται στο κοινωνικό σύνολο. Η λογοτεχνία απο­κτά χαρακτήρα σε στρατευμένα πλαίσια δομικής παρέμ­βα­σης στο δημόσιο λόγο.