Λουκία

[...] Ενώ υπάρχει ένα δαιμονικό, διονυσιακό στοιχείο στη δουλειά της, ακρότητες και αιχμές σε κάποιες σειρές, η ίδια δεν είναι έτσι. Το ίδιο ακριβώς έχω νιώσει με το δάσκαλό μου, τον Χάινερ Μίλερ, έναν εξαιρετικό άνθρωπο που δεν θα τον ξεχάσω ποτέ, μα και με τον Κουνέλη, που σε εντυπωσιάζει με την απλότητά του. Εννοώ ότι, ενώ πρόκειται για απλούς και χαμηλού προφίλ ανθρώπους, η δουλειά τους είναι πολλές φορές ακραία και προκλητική. Ο Κουνέλης, για παράδειγμα, και η Λουκία φωτίζουν τα πράγματα, όμως μέσα τους παραμένει μια σκοτεινή πλευρά ανερμήνευτη. Η σπουδαία τέχνη κρατά πάντα ανερμήνευτα κομμάτια. Η δουλειά της είναι μοναδικής ομορφιάς με πολλά υπονοούμενα. Καταρχήν θα πεις "τι ρομαντισμός" ή "τι ωραία υλικά", ωστόσο στις δημιουργίες της παραμονεύει πάντα μια ανατροπή. Επίσης, δεν κάνει ανατροπές για να φθάσει στην ισορροπία· αντιθέτως, δεν συμπαθεί τις ισορροπίες. Και αυτό έχει μεγάλο ενδιαφέρον στη δουλειά της. Πιστεύω ότι είναι πολύ μεγάλη καλλιτέχνις για τη χώρα αυτή... [...] (απόσπασμα από το κείμενο που έγραψε ο Θεόδωρος Τερζόπουλος για το βιβλίο)