Συνομιλώντας με τους νεκρούς

Με αυτό το αυτοβιογραφικό κείμενο -που ξεκίνησε ως μια σειρά έξι διαλέξεων για το Πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ το 2000- η Μάργκαρετ Άτγουντ αφηγείται τη μύησή της στον κόσμο της γραφής. Η σημαντικότερη Καναδή συγγραφέας σκιαγραφεί το πορτρέτο του συγγραφέα, την προσωπικότητα και τον κοινωνικό του ρόλο, τη διττή του υπόσταση (ο ίδιος άνθρωπος ζει αλλά και γράφει για τη ζωή), την τριγωνική σχέση συγγραφέας-βιβλίο-αναγνώστης, αλλά και τη φύση της ίδιας της τέχνης της συγγραφής. Από τα πρώτα αδέξια βήματα της εφήβου που μαθαίνει να μαγεύεται από τις λέξεις ώς την ωριμότητα του συγγραφέα που ξέρει πως η ανάγνωση είναι αναπόσπαστο κομμάτι της δημιουργίας η Άτγουντ αποδεικνύει ότι την τέχνη της γραφής δεν στη μαθαίνουν ούτε τα εγχειρίδια ούτε οι κανόνες, κι ότι ο πραγματικός δάσκαλος του συγγραφέα είναι ο ίδιος του ο εαυτός στο ρόλο του αναγνώστη. "Είναι το είδος εκείνο του βιβλίου το οποίο σκέφτεται να ξεκινήσει ένας άνθρωπος που μοχθεί στα ορυχεία των λέξεων, επί σαράντα χρόνια περίπου, όταν κάποια νύχτα πεταχτεί στον ύπνο του και αναρωτηθεί τι σκάρωνε όλο αυτό τον καιρό", λέει η Άτγουντ. "Η ίδια η συγγραφή είναι πάντα αρκετά δυσάρεστη διαδικασία, αλλά το να μιλήσει κανείς για τη συγγραφή είναι ακόμη χειρότερο, στο επίπεδο της ματαιοδοξίας".