Βυζαντινή οκτωηχία και μακάμ στην ελληνική παραδοσιακή μουσική

Η τέχνη της μουσικής αποτελούσε πάντα αναπόσπαστο κομμάτι του ελληνικού, αλλά και κάθε άλλου πολιτισμού στον κόσμο. Συνόδευε και συνοδεύει τους λαούς σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητάς τους: τον έρωτα τις χαρές, τις λύπες, τους αγώνες αλλά και τη θρησκευτική λατρεία, συμβάλλοντας έτσι στη διατήρηση της πολιτιστικής, πολιτισμικής ταυτότητας και κληρονομιάς τους. Μεγάλη αξία για τη διάδοση και διατήρησή της έχει η ανάλυση και η καταγραφή της, που στις μέρες μας είναι πολύ πιο εύκολη σε σχέση με τα παλαιότερα χρόνια. Σε αυτό το βιβλίο γίνεται παρουσίαση των μουσικών τρόπων που συναντάμε στη "γειτονιά" μας, τη βορειοανατολική Μεσόγειο: τους ήχους της βυζαντινής μουσικής και τα τουρκικά μακάμ. Αυτό, σε πρώτο επίπεδο επιτυγχάνεται μέσω της θεωρητικής παράθεσης και σύγκρισής τους κι έπειτα μέσω της ανάλυσης καταγραφών χαρακτηριστικών κομματιών της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής. Η παρούσα μελέτη επιχειρεί να συγκρίνει τους μουσικούς τρόπους που συναντάμε στην εκκλησιαστική και την παραδοσιακή μας μουσική, με τα τουρκικά μακάμ. Αυτό επιτυγχάνεται μέσω της άμεσης αντιπαραβολής του θεωρητικού υποβάθρου των μουσικών τρόπων με την καταγραφή και ανάλυση ενός αντιπροσωπευτικού μουσικού κομματιού για κάθε περίπτωση. Οι καταγραφές γίνονται σε δύο σημειογραφικά συστήματα: την παραδοσιακή παρασημαντική γραφή της βυζαντινής μουσικής και την ευρωπαϊκή σημειογραφία, όπως αυτή έχει τροποποιηθεί από τους Τούρκους,ωστε να εξυπηρετεί τις ανάγκες των διαστημάτων που χρησιμοποιούνται στα μακάμ. Πρόκειται για μια -όσο το δυνατόν- απλουστευμένη προσέγγιση στο θεωρητικό μέρος της παραδοσιακής μας μουσικής που δυστυχώς, δεν τυγχάνει αναλόγου πλήθους μελετών και πηγών σε σύγκριση με την ευρωπαϊκή.