Τα παιδιά της Καλκάντζας

Στην Kαλκάντζα / Ήφαιστο, έναν οικισμό-γκέτο στα βορειοδυτικά της Kομοτηνής, ζουν απομονωμένοι περίπου 2.000 τουρκόφωνοι μουσουλμάνοι, που οι άλλοι τους αποκαλούν Tσιγγάνους. Στη συντριπτική πλειονότητά τους φτωχοί και αμόρφωτοι, οι άνθρωποι της Καλκάντζας απειλούνται μονίμως από κάθε είδους αποκλεισμούς. Τα παιδιά τους φοιτούν στο δίγλωσσο (τουρκόγλωσσο/ελληνόγλωσσο) μειονοτικό σχολείο του οικισμού, ζώντας καθημερινά την αντιπαράθεση μεταξύ τουρκικού και ελληνικού εθνικισμού. Ποιες είναι οι ανάγκες των παιδιών αυτών και κατά πόσο η παρεχόμενη σε αυτά εκπαίδευση μπορεί να τις καλύψει; Ποιες είναι οι θέσεις των γονέων, των δασκάλων και της διοίκησης της εκπαίδευσης; Ποιες αλλαγές συμβαίνουν, με ποιο ρυθμό εξελίσσονται και τι αποτελέσματα φέρνουν; Τελικά, η εκπαίδευση που παρέχεται στα παιδιά αυτά συμβάλλει στην υπέρβαση ή στη διατήρηση του κοινωνικού τους αποκλεισμού; Σε αυτά και σε πολλά άλλα ερωτήματα έρχεται να απαντήσει ο συγγραφέας στην παρούσα μελέτη, παρατηρώντας τη ζωή των κατοίκων και κυρίως τη σχολική σταδιοδρομία -και ειδικότερα τη μαθητική διαρροή- των παιδιών της Καλκάντζας για περισσότερο από 8 χρόνια. Οι διαπιστώσεις, ποικίλες και ενδιαφέρουσες, φωτίζουν το τι και γιατί συμβαίνει.