Συνοπτική ιστορία της Μάνης

Η Μάνη είναι πράγματι μια από τις φτωχότερες περιοχές της Ελλάδας, αλλ’ οι καλλονές, τόσο οι φυσικές όσο και οι τεχνητές, της περισσεύουν. Ο επισκέπτης μένει κατάπληκτος από τη μεγαλοπρέπεια του φυσικού τοπίου. Στέκει αμήχανος και δεν ξέρει προς τα πού να στρέψει το βλέμμα του και τι να πρωτοθαυμάσει: Το έδαφος, την ιστορία ή το λαό; Εντυπωσιάζεται ζωηρά από την αγριωπή ομορφιά της μανιάτικης γης, τις πανύψηλες κι αδούλωτες βουνοκορφές, τις απότομες βουνοπλαγιές, τις βαθιές ρεματιές, τη σταχτιά πέτρα, τον ανοιχτόν ορίζοντα, τη γαλάζια θάλασσα, τις δαντελωτές ακρογιαλιές, τους άγριους κάβους, το ξηρό και υγιεινό κλίμα, τα αρχαία και βυζαντινά μνημεία, τα θρυλικά κάστρα, τους αιώνιους πύργους! Θαυμάζει ακόμα τους ντόμπρους Μανιάτες με το λιτό τρόπο ζωής και την ανεπιτήδευτη συμπεριφορά, το αγέρωχο ύφος και τις σταράτες κουβέντες, που ο λόγος τους αποτελεί ακόμα και σήμερα συμβόλαιο τιμής και τις Μανιάτισσες, ψηλόλιγνες κατά κανόνα με χαρακτηριστικά και ψυχοσύνθεση που κληρονόμησαν από τις αρχαίες Λάκαινες, που είναι πανέτοιμες ν’ αρπάξουν το ντουφέκι και να πολεμήσουν σαν άντρες, να πιαστούν στο χορό στις χαρές ή ν’ αρχίσουν το θρηνητικό μοιρολόγι στα ξόδια, που ραγίζουν όχι μόνο καρδιές, αλλά και πέτρες ακόμα.