Λογοτεχνία και τραύμα

Προ­νο­μι­α­κά αφη­γη­μα­τι­κό πε­δίο η λο­γο­τε­χνία όχι μό­νο λει­τουρ­γεί ως ένα ανα­κου­φι­στι­κό απο­θε­τή­ριο της εμπει­ρί­ας εκεί­νων που επι­βί­ω­σαν από με­γά­λα συλ­λο­γι­κά τραύ­μα­τα, αλ­λά, ταυ­τό­χρο­να, με­τα­τρέ­πει τα τραύ­μα­τα αυτά σε κε­φά­λαιο λό­γου με δι­αρ­κή πα­ρου­σία στη δη­μό­σια ζωή. Το βι­βλίο ασχο­λεί­ται ακρι­βώς με ένα τέ­τοιο συλ­λο­γι­κό τραύ­μα και τη λο­γο­τε­χνι­κή αντα­πό­κρι­ση σ¹ αυτό. Πρό­κει­ται για τα γε­γο­νό­τα του 1974 στην Κύ­προ, το πρα­ξι­κό­πη­μα και την τουρ­κι­κή στρα­τι­ω­τι­κή εισβο­λή που το ακο­λού­θη­σε. Κα­τα­θέ­τει, επο­μέ­νως, στη με­λέ­τη της λο­γο­τε­χνί­ας του τραύ­μα­τος την πε­ρί­πτω­ση του κυ­πρι­α­κού ¹74, δι­ε­ρευ­νώ­ντας το πώς αυτό εγ­γρά­φε­ται στην ελ­λη­νι­κή –ελ­λα­δι­κή και ελ­λη­νο­κυ­πρι­α­κή– λο­γο­τε­χνία: την απο­τύ­πω­ση θυ­μα­τι­κών ταυ­το­τή­των οι οποί­ες συ­χνά επι­κα­λύ­πτο­νται με εκεί­νες των θυ­τών, την ασύμ­με­τρη πρόσ­λη­ψη του κοι­νού κα­τά τα άλ­λα πλήγ­μα­τος από την ελ­λα­δι­κή και ελ­λη­νο­κυ­πρι­α­κή πλευ­ρά, ζη­τή­μα­τα ταυ­τό­τη­τας, λει­τουρ­γί­ας της μνή­μης, του χρό­νου και του χώ­ρου, αλ­λά και τη βί­ω­ση του τραύ­μα­τος αυτού με έμ­φυ­λους όρους, κα­θώς και την αντί­στοι­χη ανα­κα­τα­σκευή του στη λο­γο­τε­χνι­κή πα­ρα­γω­γή.