Παναγιώτης Κονδύλης και Alexandre Kojève

Η πολιτική φιλοσοφία είναι μία από τις πηγές του διεθνολογικού στοχασμού. Ενίοτε, όμως, η επιρροή της στη διαμόρφωση του τρόπου με τον οποίο ορισμένοι στοχαστές, όπως ο Παναγιώτης Κονδύλης και ο Alexandre Kojève, «διαβάζουν» και αναλύουν τη διεθνή πολιτική δεν είναι άμεσα ορατή, με αποτέλεσμα η αποκάλυψή της να συνιστά συναρπαστικό εγχείρημα. Στην περίπτωση του Παναγιώτη Κονδύλη, σε αυτό το βιβλίο αναδεικνύεται ο τρόπος με τον οποίο, εκκινώντας από το Ισχύς και Απόφαση αλλά, κυρίως, αξιοποιώντας τα συμπεράσματα εκείνων των μελετών του που εντάσσονται στην κοινωνική ιστορία και την ιστορία των ιδεών, ο σημαντικός αυτός Έλληνας διανοητής καταλήγει στη διαμόρφωση των απόψεών του για την ευρωπαϊκή και τη διεθνή πολιτική. Οι θέσεις του για το τέλος της νεωτερικότητας και την ανάδυση της μαζικοδημοκρατικής εποχής, με τα ειδοποιά πολιτισμικά χαρακτηριστικά της, αποτελούν το θεωρητικό υπόβαθρο των διεθνολογικών του αναλύσεων. Από την άλλη, ο Alexandre Kojève έγινε ευρύτερα γνωστός επειδή ο Francis Fukuyama στήριξε το επιχείρημά του περί του «τέλους της Ιστορίας;» σε μια δική του, πρωτότυπη ερμηνεία της Φαινομενολογίας του Πνεύματος του Hegel. Αυτή η ερμηνεία της Ιστορίας, σε συνδυασμό με μια οξυδερκή ανάλυση των τότε δεδομένων της πολιτικής ζωής στη Γαλλία, στην Ευρώπη και στον υπόλοιπο κόσμο, οδήγησαν τον Kojève στη διατύπωση, το 1945, ενός δόγματος αμυντικής πολιτικής της μεταπολεμικής Γαλλίας. Τελικώς, ο Kojève πίστεψε ότι μόνο με την πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης θα πραγματώνονταν τα όσα προέβλεπε το δικό του εγελιανό θεωρητικό σχήμα για την πορεία της διεθνούς πολιτικής. Γι’ αυτό, υπό την ιδιότητά του ως ανώτερου στελέχους της γαλλικής δημόσιας διοίκησης, συνέβαλε σημαντικά στη δημιουργία της ΕΟΚ και στη σύναψη της Γενικής Συμφωνίας Δασμών και Εμπορίου.