Το βιβλίο των χαμένων βιβλίων

Από τον Αριστοτέλη στη Σύλβια Πλαθ, από τον Όμηρο στον Χεμινγουέυ, από τον Δάντη στον Έζρα Πάουντ, μεγάλοι συγγραφείς έγραψαν έργα που δυστυχώς δεν μπορούμε να αποκτήσουμε. Ολόκληρη η ιστορία της λογοτεχνίας είναι και η ιστορία της απώλειάς της. Ο Τζέραρντ Μάνλεϋ Χόπκινς έκαψε όλα τα πρώιμα ποιήματά του όταν αφιέρωσε τη ζωή του στην ομορφιά του Θεού, και ο Μιχαήλ Μπαχτίν, εξόριστος στο Καζακστάν, χρησιμοποίησε το έργο του για τον Ντοστογιέφσκι ως χαρτί για τσιγάρα, αφού προηγουμένως είχε καπνίσει και ένα αντίτυπο της Βίβλου. Μερικά γραπτά λείπουν, θεωρούμε πως καταστράφηκαν: το δεύτερο βιβλίο της "Ποιητικής" του Αριστοτέλη χάθηκε, και ακόμη και το πρώτο είναι φτιαγμένο από σημειώσεις μαθητών. Ο Βιργίλιος άφησε εντολή να καεί η "Αινειάδα", αφού δεν κατάφερε να τη φτάσει στην τελειότητα. Στο πρωτότυπο αυτό βιβλίο, ο συγγραφέας, άλλοτε ως ιστορικός, άλλοτε ως ντετέκτιβ και άλλοτε ως δοκιμιογράφος, αφηγείται την πραγματική ιστορία όλων εκείνων των βιβλίων που θα υπάρχουν μονάχα στη φαντασία μας. Μεταξύ πολλών άλλων, αναζητά την τύχη των χαμένων ποιημάτων της Σαπφώς και του εξαφανισμένου δεύτερου μυθιστορήματος της Σύλβια Πλαθ, καθώς και τους λόγους για τους οποίους ο εκδότης των απομνημονευμάτων του λόρδου Βύρωνα αποφάσισε να κάψει το χειρόγραφο του έργου. ""Το βιβλίο των χαμένων βιβλίων" είναι μια εναλλακτική ιστορία της λογοτεχνίας, ένας επιτάφιος και ένας θρήνος, μια υποθετική βιβλιοθήκη και μια ελεγεία για αυτό που θα μπορούσε να υπάρχει... Τα χαμένα βιβλία γίνονται απείρως πιο θελκτικά, απλώς επειδή μπορεί να είναι τέλεια μόνο στη φαντασία..."