Τα παιδιά των φαναριών

Τέσσερα χρόνια εργαζόμενη εθελοντικά κοντά σ’ αυτά τα παιδιά, ένιωσα τους καημούς τους, τους φόβους τους, τα παθήματα τους, τη λαχτάρα τους για λίγη αγάπη, αλλά και τη δύναμη και τον ενθουσιασμό, που κρύβει μέσα του ένα παιδί. Και τ’ αγάπησα πολύ. Όπως και κείνα όσους τ’ αγαπήσαμε. Μοιράστηκα μαζί τους ένα γλυκό, ένα γέλιο, μια προσδοκία, έναν πόνο, ένα δάκρυ. Κι αγάπησα περισσότερο το Χριστό που, σταματώντας την Άγια Ματιά Του πάνω στο παιδί, μας δίδαξε και μας θύμισε την Αθωότητα, που οι μεγάλοι χάσαμε, και την ομορφιά. Κρατώντας αυτήν την εμπειρία, έχοντας μεγαλώσει τα δυο παιδιά που γέννησα και γυρίζοντας τη ματιά μου, όσο φτάνει πίσω, στο παιδί που ήμουν, πιστεύω βαθιά πως τα μικρά πλάσματα τα νιώθουν όλα. Όπως το μικρό φυτό που φέρνει απλά, μέσα στον τρυφερό του βλαστό, τα λουλούδια τ’ αρώματα και τους καρπούς. Τη Σοφία του Θεού δηλαδή. Εγώ εδώ, σ’ αυτή τη ζωή που ακολουθεί, απλώς δάνεισα στα παιδιά μόνο κάποιες λέξεις, για να ειπούν τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τα ερωτηματικά, τα όνειρα, τα δάκρυα που είδα να περνούν πάνω στα μάτια τους. Ντίνα Βλάχου