Ο θάνατος και το πένθος στους Λατίνους συγγραφείς της Ύστερης Ρωμαϊκής και Πρωτοχριστιανικής περιόδου

O θάνατος είναι ένα ζήτημα που απασχόλησε και απασχολεί τον άνθρωπο σε όλες τις χρονικές περιόδους και αυτό διότι οι προεκτάσεις του -θρησκευτικές, κοινωνικές, φιλοσοφικές, ιστορικές, ψυχολογικές- επηρεάζουν ποικιλοτρόπως τη ζωή του. Ο θάνατος, ως αναπόσπαστο τμήμα της ζωής, επηρεάζει δραματικά όλα τα όντα, τα οποία ανταποκρίνονται στην παρουσία του διαφορετικά, υιοθετώντας πλήθος αντιδράσεων που στοιχειοθετούν την έννοια του πένθους. Καθώς ο θάνατος αποτελεί ένα λογοτεχνικό μοτίβο και δεν αφορά απλώς μια θεωρητική υπαρξιακή αναζήτηση, απηχήσεις και ιδέες περί θανάτου εντοπίζονται τόσο στον χώρο της πεζογραφίας, όσο και της ποίησης. Η παρούσα μελέτη εστιάζει στην εργογραφία των Τερτυλλιανού, Λακταντίου, Αυγουστίνου, Βοηθίου και Κυπριανού, αναφορικά με το ζήτημα του θανάτου, της αυτοχειρίας, της διαχείρισης του πένθους, των τελετουργιών. Παράλληλα εξετάζονται και οι προκάτοχοι αυτών Λατίνοι και Αρχαίοι Έλληνες, οι οποίοι με το έργο τους συνετέλεσαν στη διαμόρφωση της σκέψης των εξεταζόμενων συγγραφέων. Tο θέμα του θανάτου περιλαμβάνει αναπόφευκτα και το ζήτημα της ψυχής και της μετάβασής της σε ένα διαφορετικό επίπεδο διάστασης που εμπεριέχει την έννοια της υπέρβασης, του θείου και της πίστης σε ένα υπερβατικό πλαίσιο.