Πανηγύρια στο Αιγαίο

[...] Το βιβλίο "Πανηγύρια ατο Αιγαίο" είναι το αποτέλεσμα της προσπάθειας να προσεγγίσω, να περιγράψω βιωματικά, να ερευνήσω αλλά και ν' αποτυπώσω φωτογραφικά αυτόν τον τεράστιο πλούτο του πολιτισμού μας. Τα πανηγύρια του Αιγαίου είναι κορυφαία στιγμή της κοινωνικής ζωής των νησιωτών, ενώ παράλληλα αποτελούν μοναδικό πυρήνα διαφύλαξης της πολιτισμικής ταυτότητας του νησιού, δημιουργώντας έτσι την προϋπόθεση για τη διάσωση της στο χρόνο. Η παρούσα έκδοση δεν φιλοδοξεί να θεωρηθεί λαογραφική έρευνα. Μακριά από εμένα μια τέτοια πρόθεση - ούτε τα επιστημονικά εφόδια διαθέτω ούτε και τόσες βιωματικές εμπειρίες. Πλην όμως έχω, και δεν το κρύβω άλλωστε, μεγάλη αδυναμία σε ό,τι σχετίζεται μ' αυτά. Γιατί σαν βέρος Αθηναίος, κάθε φορά που παρευρίσκομαι σε πανηγύρι -από την πρώτη στιγμή, πάνε 35 χρόνια, στη Σίφνο, στο πανηγύρι του Προφήτη Ηλία- νιώθω την ίδια άγρια χαρά, την ίδια ανάταση, την ίδια αγαλλίαση, γλεντώντας εγώ ο ίδιος, αλλά και βλέποντας και τους γύρω να γλεντούν και να χαίρονται με τη χαρά των άλλων. Χαρά που με κανέναν τρόπο δεν τη νιώθω στη ζωή της πόλης ή σε άλλες δραστηριότητές μου. Ταξιδεύοντας όλα αυτά τα χρόνια στο Αιγαίο κατά τις καλοκαιρινές διακοπές, πάντα φρόντιζα ώστε οι ημερομηνίες να συμπίπτουν μ' εκείνες των διαφόρων πανηγυριών. Αλλά και τότε, πολλές φορές άλλαζα αιφνιδιαστικά το πρόγραμμα μας -προκαλώντας σχετική αναταραχή στην οικογένεια μου- προκειμένου να περάσουμε από κάποιο πανηγυράκι που είχα μάθει ότι γινόταν σε άλλο νησί. Θέλω πάντως να προσθέσω ότι, παρά τις αρχικές μικροαντιρρήσεις, το πρόγραμμα υλοποιούνταν χωρίς περαιτέρω γκρίνια, και μάλιστα συχνά με την απόλυτη ικανοποίηση ζωγραφισμένη στο πρόσωπο της γυναίκας μου Μπήλιως και του γιου μου Κωνσταντίνου. Στις περιπλανήσεις λοιπόν αυτές, κρατώντας σιγά σιγά σκόρπιες σημειώσεις με τις εντυπώσεις μου, μάλλον ασυναίσθητα άρχισε να κατασταλάζει μέσα μου η ουσία των πανηγυριών. Διαπίστωνα τα επίπεδα των τελετουργιών: το θρησκευτικό και το κοσμικό -που περιλαμβάνει το γεύμα και την προετοιμασία του, τη μουσική, το τραγούδι, το χορό, αυτή την αδιάσπαστη ενότητα που περιγράφεται ως γλέντι. Από τη μια παρατηρούσα ότι η δομή τους ήταν λίγο πολύ η ίδια, ωστόσο στην πράξη διαπίστωνα σημαντικές διαφοροποιήσεις, από τόπο σε τόπο, σε πολλά επίπεδα. Το γλέντι, η χαρά και η συμμετοχή υπάρχουν παντού, αλλά κάθε πανηγύρι έχει την ταυτότητα του. Ταυτότητα που σχετίζεται με το τοπίο και το περιβάλλον κάθε τόπου, τις ντοπιολαλιές, τις γεύσεις, τα τραγούδια και τους χορούς, τα ήθη και τα έθιμα - με άλλα λόγια, με τους ανθρώπους και τον πολιτισμό του τόπου τους. [...] (από την εισαγωγή του συγγραφέα)