Πόλη που ράγισε

ΛΗΔΡΑΣ Ώρα του ήλιου γεμάτος σκουλήκια όμως υφίσταμαι ζωή αποθηκεύοντας πνοή σ’ όλο το αίμα και το πνεύμα μου. Το ’να μου πέλμα τώρα στην Πλατεία Ελευθερίας τ’ άλλο κομμένο σύρριζα σπιθίζει ένα πράσινο θανάτου στη γραμμή ώρα μικρή του ήλιου διαιρεμένη σε ποιήματα. Κι αναλογίζομαι λοιπόν τον Ευαγόρα που απαστράπτει κρεμασμένος με μιαν ασάλευτη ταυτότητα τον πρωτοστάτη Αυξεντίου ένα κυμάτισμα λευκότητας καρβουνιασμένο αναλογίζομαι μισός την Καρπασία σαν ολοζώντανη σελίδα σώματος. Αγαπημένη Λευκωσία, η στιχοσύνη μου δεν είναι μόνο έαρ. Είναι βαλβίδα του ποιήματος.