Η Φατιμά και το Μεσολόγγι. Διηγήματα χωρίς σύνορα

Οχτώ διηγήματα που τα συνδέει ένα κοινό στοιχείο: το αδιέξοδο, ο εγκλωβισμός σε συνθήκες βασανιστικές, για τις οποίες κυρίως ευθύνεται η εποχή μας παρά τα μεμονωμένα άτομα, που το κοινό σημείο τους είναι η προσπάθεια να σπάσουν την αδιέξοδη πολιορκία τους και μέσα από μια πορεία από το σκοτάδι προς το φως να πετύχουν τη διαφυγή και τη σωτηρία. Είναι μια πορεία με απελπισία αλλά και ελπίδα ταυτόχρονα, ένας αγώνας επιβίωσης και κατάκτησης της ευτυχίας, σε διαφορετικούς τόπους και συνθήκες την κάθε φορά. Από την Παλαιστίνη ως τη Συρία και την Κύπρο, άνθρωποι διαφορετικοί, αλλά και ίδιοι, κάνουν τον δικό τους μοναχικό και συχνά άνισο αγώνα ενάντια σε συνθήκες υπέρτερες των δυνάμεών τους, προσμένοντας κάτι καλύτερο για το μέλλον. Θα τα καταφέρουν να συναντήσουν το φως που αναζητούν; «Κλείνω τα μάτια μες στο σκοτάδι και περιμένω κάθε στιγμή το θάνατο. Κι όμως ακούω ακόμα την αναπνοή μου, αγγίζω το σώμα μου κι είν’ ακόμα ζωντανό… Τα γένια μου έχουν μεγαλώσει, το στόμα μου ξεράθηκε κι η φωνή μου πνίγηκε μέσα στον βάλτο της ψυχής μου, είμαι ένα πουλί που χάθηκε μες στα γκρίζα σύννεφα κι είμαι τόσο μόνος μες στο απέραντο σκοτεινό σύμπαν, όπου χάθηκε το φως κι έμεινε μόνο η σειρήνα του συναγερμού να διαπερνάει το κορμί μου, που σκιρτάει στον φοβερό της ήχο σαν να τρίζουν οι πόρτες της κόλασης. Στείλε Θεέ μου λίγον ύπνο να μου κλείσει τα μάτια κι αν σου έχει απομείνει λίγος οίκτος για μας, στείλε μου κι ένα όμορφο όνειρο, πως τάχατες τριγυρνάω ακόμα με τα παιδιά μου στην πόλη, είναι καλοκαίρι και τρώμε μαζί παγωτό. Ένα όμορφο όνειρο, Θεέ μου, μόνο αυτό σου ζητώ», παρακάλεσε με δάκρυα στα μάτια ο γέρος που ήταν ξαπλωμένος σε μια κουβέρτα στη γωνιά κι είχε χάσει τη γυναίκα και τα παιδιά του απ’ την πρώτη κιόλας μέρα των βομβαρδισμών.