Υπάρχει ακόμα ελληνική διανόηση;

Η επιδίωξη της παρούσας παρέμβασης του Νίκου Παναγιωτόπουλου συνίσταται στο να καταστήσει λίγο πιο συνειδητή την αναγκαιότητα του ρόλου του διανοούμενου, εκτός από παραγωγού γνώσης, ως συν-διαμορφωτή των συνθηκών που θα επιτρέπουν να εξάγονται από τις αναλύσεις και πρακτικά συμπεράσματα, συμπεράσματα για «το τι πρέπει να γίνει» και «το πώς πρέπει να γίνει». Μια παρέμβαση που υπαγορεύεται από την κοινωνιολογική παράδοση, σύμφωνα με την οποία η υποχρέωση της αντικειμενικότητας, στην οποία οδηγεί κάθε επιστήμονα η επιστημονική ηθική, είναι αυτός να αγωνιστεί για να διαχυθεί η επιστημονική αλήθεια του κοινωνικού κόσμου, να κάνει ό,τι μπορεί για να αυξήσει τις πιθανότητες να ακουστεί.