Η ψυχανάλυση ως μέθοδος των κοινωνικών επιστημών

Το πρίσµα της προβληµατικής των κοινωνικών επιστηµών όπως συνάγεται από τον Αριστοτέλη, αφορά στον απρόσιτο χαρακτήρα της γνώσης του απολύτου. Πρόκειται εδώ για ένα πρίσμα ανάλυσης των γεγονότων στο συγκρουσιακό σκηνικό της Μέσης Ανατολής. Το απόλυτο, το κοινωνικώς αληθές ουδόλως συµµορφώνεται στο λογικώς αναγκαίο, στο αξιωµατικό. Το ίδιο το "τι ην είναι" του υλικού κόσµου, η υπόστασή του δηλαδή, η ουσία του ουδόλως διασώζει την ταυτότητα του κόσµου αυτού. Το διακύβευµα αφορά στους θεµέλιους όρους της ζωής και της κοινωνικής πραγµατικότητας και ουδόλως στην ίδια, την λογικώς αδύνατη, την άγνωστη φύση του κοινωνικού αληθούς. Στον άνθρωπο λοιπόν αποµένει η δέσµευσή του στον απέλπιδα αγώνα της γνώσης αυτής που τον χαρακτηρίζει µεγαλείο κι αθλιότητα, προκειµένου ο ίδιος ν’ αντεπεξέλθει στις υλικές του ανάγκες, στον υψηλό κίνδυνο του "άλλου", του "ξένου" ως οιονεί αγνώστου, και στην αυθαιρεσία της περικοπής των βασικών του ελευθεριών. Η τραγική κατάληξη, ωσαύτως, κι ας µην είναι ορατή στην/ον αισιόδοξη/ο αναγνώστρια/τη του Αριστοτέλους, είναι δυνατόν να συνίσταται -και η ιστορία το έχει αποδείξει πολλές φορές- στην επιλογή βίου στο επίπεδο του ζώου ή και ανυπαρξίας βίου. Είναι όµως η επιλογή αυτή αυθαίρετη; Η ίδια είναι σαφώς ψυχαναλυτικά καταστροφική· απλώς ακολουθεί και αναδεικνύει οιαδήποτε συνειδησιακή αναγωγή του αγνώστου, του λογικώς αδυνάτου στον χώρο του γνωστού και ενίοτε την αναστρέφει. Ο Freud θα το προσυπέγραφε όχι µόνον στην ιστορική του προοπτική, στην αριστοτελική -προ του της Kristeva γράµµατος δηλαδή- προοπτική της έκρηξης των ορίων τόσο της γλώσσας, όσο και της λογικής, αλλά και στην καθηµερινότητά του.