Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι, άραγε, μόνο για τους αφελείς;

Τα ανθρώπινα δικαιώματα εξομοιώνονται συχνά, από τους επικριτές τους, με εκείνο το είδος πολιτικής ορθότητας που υποτίθεται ότι οδηγεί στη διανοητική οκνηρία. Οι ατομικές ελευθερίες θεωρούνται υπεύθυνες για τη διάσπαση των κοινωνικών δεσμών, την επικράτηση της αγένειας στον δημόσιο χώρο, την κυριαρχία των νεοφιλελεύθερων ιδεών. Στις μέρες μας, τα ανθρώπινα δικαιώματα σηματοδοτούν δήθεν το τέλος της πολιτικής, αφού δεν μοιάζουν παρά με εγωιστικές διεκδικήσεις αποκομμένες από κάθε είδους συλλογική διαβούλευση. Είναι καιρός να απαντήσουμε σε αυτές τις κατηγορίες. Όχι, τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν μας καθιστούν αγενείς, ούτε ανεύθυνους πολίτες, και δεν θα έπρεπε να συγχέονται με τον νεοφιλελευθερισμό. Απεναντίας, είναι επιτακτική ανάγκη, σήμερα που ο πειρασμός του αυταρχισμού εξαπλώνεται, να αποδώσουμε στα ανθρώπινα δικαιώματα το πλήρες νόημά τους. Το παρόν βιβλίο απαντά στη σύγχυση που επικρατεί γύρω από αυτό το ζήτημα και φιλοδοξεί να λειτουργήσει σαν δημοκρατική πυξίδα σε δύσκολους καιρούς.