Ο Βάγγος στον παράδεισο

Το Θέατρο Σκιών είναι ό, τι περισσότερο αγάπησα στη ζωή μου. Πρώτα γιατί ήτανε το παιχνίδι των παιδικών μου χρόνων, κατόπιν το επάγγελμά μου. Επάγγελμα που με βοήθησε να είμαι σε διαρκή επικοινωνία με το λαό, να κάνω γέλιο τον πόνο, χαρά τη λύπη του. Να σατιρίσω (όσο το μικρό μου μυαλό κατάφερνε) όλα όσα αγνοούν τη νοημοσύνη μας και την ανθρώπινη ιδιότητα. Παρά τα δεινά που πέρασα μέχρι να γίνω αυτό που είμαι τώρα, δεν μετάνιωσα ούτε για μια στιγμή που έγινα καραγκιοζοπαίχτης. Μακαρίζω τους πρωτομάστορες του Θεάτρου Σκιών που μου δίδαξαν την τέχνη, μια τέχνη τόσο αυτόνομη όσο και δημιουργική. Βάγγος, Νίκαια, 9 Δεκεμβρίου 1996