Ποιήματα του Ματσάδο

Όταν άρχισε να καθιερώνεται στην Ισπανία η περίφημη Γενιά του '27, με πολλούς από τους ποιητές της να δοκιμάζουν μια καινούρια αισθητική και τεχνική στα ποιήματά τους, η κριτική καταμαρτύρησε στον Ματσάδο ότι μένει πίσω με τον παραδοσιακό τρόπο γραφής του. Σήμερα, μερικοί από τους ποιητές της περίφημης αυτής γενιάς, η οποία αριθμούσε κάπου δεκατέσσερα γνωστά, τότε, ονόματα, είναι εντελώς ξεχασμένοι. Άλλοι επιζούν χάρη σε κάποιες συλλογές τους, και άλλοι μόνο χάρη σε μερικά ποιήματά τους. Από αυτούς μόνο τα "Ποιητικά Άπαντα" του Γκαρθία Λόρκα, συνεχίζουν να επανεκδίδονται ακέραια πλάι στις αδιάλειπτες επανεκδόσεις των "Ποιητικών Απάντων" του Αντόνιο Ματσάδο, που διανύουν την 30ή τους έκδοση. Η ποίηση του Αντόνιο Ματσάδο ξεκίνησε επηρεασμένη από το μοντερνισμό του Ρουμπέν Δαρίο, αλλά δεν έμεινε προσκολλημένη σ' αυτόν. Τον ξεπέρασε με την προσέγγισή της στην ισπανική φύση και το ισπανικό φολκλόρ. Είναι μια ποίηση μελαγχολική και μόνο φαινομενικά απλή, γιατί κάτω από την επιφάνεια επενεργεί το μυστηριώδες και το συμβολικό. Είναι καθοριστικής σημασίας σ' αυτήν οι θύμησες των παιδικών χρόνων του ποιητή στη γενέτειρά του, Σεβίλλη, αλλά και στη Μαδρίτη, όπου μετοίκησε η οικογένεια όταν εκείνος ήταν οχτώ χρονών. Γι' αυτό, τα ποιήματα του Α. Ματσάδο δίνουν την εντύπωση ότι έρχονται από το παρελθόν. Ο Αντόνιο Ματσάδο είναι ποιητής χαμηλών τόνων. Μένει πιστός σε ό,τι του υπαγορεύει η γνήσια ποιητική φύση του: να εμπνέεται από πράγματα αληθινά, όσο ταπεινά κι αν είναι: από ένα πεσμένο δέντρο ή από ένα φτωχικό χνουδάγκαθο μέσα στην ερημιά του κάμπου. Να καταγράφει τη χαρά των συναντήσεων και τη θλίψη των αποχαιρετισμών, αποθησαυρίζοντας για τον αναγνώστη του τους τόνους από μυστικά περιβόλια, μαζί με τα αρώματα των ανθέων και τη σελήνη να κρέμεται "σαν πουλάκι από κρουστάλι" στον ουράνιο θόλο. Για χρόνια ο Αντόνιο Ματσάδο φορούσε το ίδιο ξεθωριασμένο καφέ πανωφόρι, κι αντί για ζώνη χρησιμοποιούσε ένα λυτάρι από πλεγμένα σπάρτα. Όταν πέθανε, στην τσέπη του περίφημου αυτού πανωφοριού, βρέθηκε σ' ένα χαρτάκι γραμμένος ο τελευταίος στίχος που έγραψε: "Αυτές οι γαλάζιες μέρες κι αυτός ο ήλιος των παιδικών μου χρόνων". Ίσαμε τη στερνή του μέρα, ο Αντόνιο Ματσάδο, κοίταζε προς το παρελθόν για να αντλήσει παρηγοριά και κουράγιο και για την τραγική εκείνη περίοδο.