Το φως του κόσμου

ΣΤΕΚΕΤΑΙ μαζί με τις κίσσες της αχτής και τους χαραδριούς, στην παραλία, μπροστά στο αγροτόσπιτο, και κοιτάζει τα κύματα καθώς πιπιλίζουνε την αμμούδα, παγαίνοντας μια πάνου και μια κάτου. Μπορεί και να τον τρομάζη η δουλειά. Είναι ορφανό της κοινότητας. Γι' αυτό κ' η ζωή στο στήθος του είναι ένας ξέχωρος κόσμος, και το αίμα του ένας άλλος κόσμος. Είναι βολές, και τούτο όχι σπάνια, πού σα να τον τριγυρίζη ένα κενό και πάει κιόλας καιρός πού λαχταρά μιαν ολωσδιόλου ακαθόριστη παρηγοριά. Τούτος δω ο πολλά έλιγος κόλπος με τ' αλαφριά κύματα στην αμμούδα του, τα μικρά γαλαζωπά όστρακα και τους σκοπέλους από τη μια μεριά, και την πράσινη γλώσσα της στε-ριάς από την άλλη, είναι ο φίλος του. Λγιόζαβικ λένε τον φίλο του. Ήτανε, το λοιπόν, ολότελα εγκαταλειμμένος; Δεν ήτανε κανείς άλλος, εχτός από τούτον το μικρό τον κόλπο, πού να 'ναι καλός μαζί του ; Όχι, κανένας. Μ' αλήθεια, μήτε κ' ήτανε και κανένας τόσο κακός μαζί του, πού να 'πρεπε να φοβάται για τη ζωή του. Γένηκε κι αυτό, μα αργότερα. Τον κορόιδευαν, τις πιότερες βολές δεν τον παίρνανε στα σοβαρά. Μα έλα σου, πού δεν είναι και πολλά εύκολο να τα δέχεσαι όλα ήσυχος ! Τ' ότι τις έτρωγε, αυτό γινότανε από ανάγκη. Τέτοια ήτανε η δικαιοσύνη.