Γρηγόρης Λαμπράκης

Habent sua fata libelli αλλά βέβαια, όπως επισημαίνει η ρήση στην πλήρη της μορφή, η μοίρα των βιβλίων είναι συνδεδεμένη και με την ικανότητα των αναγνωστών να μπορέσουν να διεισδύσουν στην ουσία του βιβλίου και ταυτόχρονα προϋποτίθεται η ικανότητα των συγγραφέων να ξεπεράσουν τις κατεστημένες προσεγγίσεις του αντικειμένου. Στην παρούσα περίπτωση η ικανότητα των δύο συγγραφέων να εντοπίσουν πληροφοριακά στοιχεία και να απομονώσουν εκείνα που δεν είναι απαραίτητα τα πιο 'ελκυστικά' -ό,τι και να σημαίνει η λέξη- είναι εμφανής. Τώρα μένει η προσέγγιση των αναγνωστών προκειμένου για ένα πρόσωπο της νεότερης ιστορίας με τόση φόρτιση όπως ο Γρηγόρης Λαμπράκης. Σε ομαλές συνθήκες ο Λαμπράκης θα είχε εξασφαλίσει μια υποσημείωση στην ελληνική ιστορία σαν πανεπιστημιακός, συγγραφέας πρωτοποριακών εργασιών και ενός δίτομου επιστημονικού βιβλίου για την ενδοκρινολογία ιδιαίτερα ενημερωμένου για την εποχή του. Αντίστοιχη θα ήταν ίσως μια υποσημείωση ως αθλητής και μια αντίστοιχη υποσημείωση ως πολιτικός. Όμως η μοίρα -συμβατικός ο όρος- του επιφύλαξε τη μετακίνηση από τις υποσημειώσεις στο κύριο σώμα της πολιτικής ιστορίας του τέλους του 20ού αιώνα. Κατά πάσα πιθανότητα κάποια παράγραφος της ελληνικής ιστορίας θα του ανήκει και στο μέλλον. Πολλά άρθρα και κάποια βιβλία γράφτηκαν για τον Λαμπράκη μετά τη δολοφονία του. Άλλα εγκωμιαστικά και άλλα αρνητικά ανάλογα με την πλευρά του φράχτη όπου βρίσκονταν οι εκάστοτε συγγραφείς. Τώρα οι δύο συγγραφείς επιδιώκουν, αν όχι να τον μεταφέρουν στο κύριο σώμα της ιστορίας της ιατρικής, τουλάχιστον να υποψιάσουν τους αναγνώστες για την επιστημονική οντότητα του Λαμπράκη η οποία συνθλίφτηκε από την πολιτική του παρουσία και την αδόκητη εγκληματική διακοπή της πορείας του στην ακμή της επιστημονικής του σταδιοδρομίας. Οι συγγραφείς με επιστημονική συγκράτηση παραθέτουν συντομότατα την πολιτική διαδρομή του Λαμπράκη η οποία διακόπηκε με τη δολοφονία του σε λίγες παραγράφους και μετά με ενάργεια αναλύουν τη βασική τους θέση για το υψηλότατο επίπεδο της επιστημονικής του παρουσίας στην ιατρική γενικά και στην γυναικολογική ενδοκρινολογία ειδικότερα. Μεταφέρονται σχόλια έγκυρων και διάσημων καθηγητών για το έργο του Λαμπράκη, παρουσιάζονται 35 δημοσιευμένες εργασίες του και γίνεται ιδιαίτερη αναφορά στο δίτομο σύγγραμμα του περί ενδοκρινολογίας. Ο λιτός αλλά μεστός τρόπος της παρουσίασης μεταδίδει σε λίγα κεφάλαια τη σημασία του επιστημονικού του έργου. Το βιβλίο όχι απλώς παροτρύνει, αλλά διεκδικεί από τους αναγνώστες να το διαβάσουν από την αρχή ως το τέλος. Μπορεί οι εργασίες του και το σύγγραμμά του να έχουν ξεπεραστεί από την εξέλιξη της επιστήμης, αλλά το επιστημονικό έργο του Λαμπράκη διδάσκει ήθος και τρόπο επιστημονικής διαγωγής και οι συγγραφείς φροντίζουν αυτό να γίνει απόλυτα κατανοητό. Αυτό που εισπράττει ο αναγνώστης χάρη στους δύο συγγραφείς είναι ότι η είσοδος του Γρηγόρη Λαμπράκη στις σελίδες της νεότερης ελληνικής ιστορίας μπορεί να του πρόσφερε την αιωνιότητα από την άλλη όμως στέρησε στον ίδιο και στην επιστήμη μιας αντίστοιχης σημασίας θέση στην ιατρική ιστορία.