Δέκα χρόνια από τότε...

Tο φως... δεν σβήνει ποτέ. Ακόμα και αν «θαφτεί» στη χόβολη μιας φωτιάς που έχει κατακάτσει και αργοσβήνει, ξαφνικά και απρόοπτα ένας αέρας σκορπίζει τις στάχτες και αναζωπυρεί την φωτιά και το φως! Αυτό συνέβη και με το φως της ζωής και της διδασκαλίας του μακαρίου πατέρα μας Μελετίου. Δέκα χρόνια από το θάνατό του, αναζωπύρωσε ο Χριστός το φως του προσώπου του π. Μελετίου στη συνείδηση και στην ποιμαντική ενός σεμνού και λογίου ποιμένος Του, του π. Erik Varden στην Νορβηγία! Συνεκδίδουμε, αναμνηστικά στην δεκαετή επέτειο από την αναχώρηση του Μητροπολίτου Μελετίου για το Σπίτι του πατέρα μας δύο κείμενα. Ένα που δείχνει την προσφορά του στην Πρέβεζα («Τί πρόσφερε στην Πρέβεζα ο Μελέτιος Καλαμαράς») και ένα που παρουσιάζει τη φωτιστική επιρροή του και στους άλλους χριστιανούς («Στη Νορβηγία διαβάζουν Μελέτιο Καλαμαρά»). Σκεφτήκαμε να δώσουμε στη δημοσιότητα αφ’ ενός μεν μια αποτίμηση της προσφοράς του στην επισκοπή της Πρεβέζης και αφ’ ετέρου ένα γεγονός έκπληξης! Ένας επίσκοπος στο μακρινό Trondheim της Νορβηγίας έχει «ανακαλύψει» τον π. Μελέτιο, τον θαυμάζει και τον ακολουθεί στη σκέψη. Εκδίδουμε αυτό φυλλάδιο για την, έστω και εξ υστέρων αφορμή-προτροπή να γίνει γνωστό το πρόσωπό του, η σκέψη του (από τα βιβλία του που επανεκδίδουν οι εκδόσεις ΙΩΝΑΣ, ionaspub@ outlook.com / enoriako. info) και το σπουδαιότερο η ποιότητά του, πράγμα που δεν το καταλύει ο χρόνος, γιατί είναι στα χέρια του Θεού, στον Οποίον ο μακάριος πατέρας μας είχε από τα 21 του χρόνια ολοψύχως παραδοθεί. Να έχουμε τις ευχές του και τις πρεσβείες του. Συγχρόνως η εκ Θεού γνωριμία μας (…συμπτώσεις αδιανόητες..!!) με τον επίσκοπο Trondheim Erik Varden (ιστότοπος coram fratribus) που διαβάζει θαυμάζει και παραπέμπει στη σκέψη και στο έργο του μακαρίου πατέρα μας Μελετίου Καλαμαρά συνιστώτας το, όπως είναι φυσικό γέννησε μια αλληλογραφία αποριών μας, για το πως τον γνώρισε!!?? Απάντησή του στις απορίες μας είναι η επιστολή που μας έστειλε ο επίσκοπος Erik. «Δεν συμμορφωνόμαστε εμείς σε πρότυπα. Ʃυμμορφώνουμε τα πρότυπα σε μας. Αντί να αρθούμε, με επίπονη προσπάθεια, σε υπερβατικά μέτρα, κατεβάζουμε τα μέτρα στο δικό μας επίπεδο. Χρησιμοποιούμε ελκυστικές λέξεις για να περιγράψουμε αυτό που κάνουμε. Λέμε ότι είμαστε «ευαίσθητοι», «ώριμοι», ότι εξασκούμε την «ελευθερία» και την «υπευθυνότητα» και ότι κάνουμε τη ζωή πιο «ανθρώπινη». Αυτές οι έννοιες σίγουρα έχουν την αξία τους. Με τον τρόπο που τις αντιλαμβανόμαστε, ωστόσο, διακινδυνεύουμε η στάση της ζωής μας να χάσει την προοπτική της και άρα την ελκυστικότητά της. Αντί να βιώνουμε τη χριστιανική ζωή ως μια πραγματικότητα που μας ανυψώνει και μας μεταμορφώνει, εμείς προτιμούμε να στήνουμε τις σκηνές μας χαμηλά, στην πεδιάδα, όπου οργανώνουμε μια άνετη ζωή, θεωρώντας ότι η άνεση μάς αποζημιώνει επαρκώς για το στένεμα του ορίζοντα και το χαμήλωμα του υψόμετρου.»