Από τον Αισχύλο στον Μπρεχτ

Με εργαλεία της θεατρολογίας και της ανθρωπολογίας του θεάτρου και σε συνεχή διάλογο με τον Φρόυντ, ο Γιάγκος Ανδρεάδης πραγματοποιεί μια διαδρομή όπου το χτες και το σήμερα συνυπάρχουν κάθε στιγμή, αφού το θέατρο ζωντανεύει χάρη στους ίσκιους που γίνονται ρόλοι για να φωτίσουν παρελθόν, παρόν και μέλλον. Από τον Αισχύλο στον Μπρεχτ. Μια διαδρομή που ξεκίνησε από τον αρχαίο Θέσπη, τον πρώτο ηθοποιό, και συνεχίζεται ακόμη, χωρίς κανείς να μας εγγυάται το πώς και το για πόσο. Το βιβλίο στα δύο του μέρη παρακολουθεί αυτή τη συναρπαστική διαδρομή μέσα από: - Τον Αισχύλο, τον Σοφοκλή, τον Ευριπίδη που γεννούν κείμενα έτοιμα να γίνουν αναπνοή, σώμα, θεατρική μαγεία, εγκαθιδρύοντας επάνω στη σκηνή τον διάλογο του ανθρώπου με την πόλιν, τους θεούς, τον μύθο, την τελετουργία. - Τον Αριστοφάνη που στήνει μπροστά στα μάτια μας μαγικές πόλεις της ουτοπίας, που διαρκούν μόνο όσο η μαγεία μιας παράστασης, δηλαδή σχεδόν για πάντα. - Και την αρχαία μαριονέτα, περιθώριο και κέντρο του αρχαίου κόσμου, που οργανώνει το δικό της θέμα, με πρώτο καθώς λένε σκηνοθέτη ένα θεό. Όμως οι Έλληνες δεν είναι η μόνη πηγή του θεάτρου. - Στην Ινδία, ο Μπάσα μεταπλάθει θεατρικά, όπως και οι δικοί μας τραγικοί, τα μεγάλα έπη, τη Μαχαμπαράτα και τη Ραμαγιάνα. - Ο Σαίξπηρ και οι άλλοι Ελισαβετιανοί ξεκινούν από τα Μεσαιωνικά μυστήρια για να γεννήσουν ένα θέατρο που συναντά από τον δικό τους πρωτότυπο δρόμο το αρχαίο δράμα. - Ο Σιγισμούνδος, ο φυλακισμένος πρίγκιπας του Καλντερόν, συνομιλεί με τον Άμλετ σχεδιάζοντας τα όρια της δικής μας φυλακής. - Ο Μολιέρος δημιουργεί έργα σαν τον Δον Ζουάν, όπου το κωμικό και το τραγικό διαπλέκονται προφητεύοντας το θέατρο του παραλόγου. - Οι νέοι Έλληνες συγγραφείς ψάχνουν τον δρόμο για να σηκώσουν τις "μεγάλες πέτρες", και - Ο ταπεινός Καραγκιόζης φτάνει σε κορυφές που τον κάνουν συμβασιλέα του Αριστοφάνη και συνομιλητή του Μπρεχτ. - Του Μπρεχτ, που εξαπολύει μια παραδειγματική μοντέρνα και ταυτόχρονα κλασική επίθεση ενάντια στο κλασικό, - ενώ στη θέση του επιλόγου ακούμε τον Αρτώ, στην περίφημη διάλεξη του Vieux Colombier, να προφητεύει τον θάνατο και την ανάσταση του θεάτρου.