Αρχαιόθεμοι μονόλογοι του 21ου αιώνα

Σύμφωνα με τον ακαδημαϊκό και ελληνιστή François Jouan «Το κοινό, μέσα σε έναν κόσμο όλο και λιγότερο βιώσιμο, έχει διαιρεθεί ανάμεσα σε δύο επιθυμίες: αναζητά στο θέατρο τη νοσταλγία και το όνειρο, και θέλει να του μιλούν για τον εαυτό του. Κινείται μεταξύ κόπωσης και έλξης για την ίδια του την εποχή. Δεν είναι λοιπόν από αδυναμία που οι καλύτεροι σύγχρονοι δραματουργοί στρέφονται στον αρχαίο μύθο. Η μυθική παρωδία τούς επιτρέπει να πηγαίνουν ώς το βάθος των αγωνιωδών ερωτημάτων που θέτουν οι άνθρωποι, από τη στιγμή που βλέπουν την ανατροπή των σταθερών τους. Την ίδια στιγμή, αποδίδουν ακόμη και στις πιο σκληρές αλήθειες μια κάποια έλλειψη ρεαλισμού, στοιχείο που βοηθά να τις αντέξουμε». Οι αρχαιόθεμοι μονόλογοι που αξιοποιούνται είναι η Ιφιγένεια του Jean-René Lemoine, η Κασσάνδρα του Sergio Blanco, η Κάσσυ του Ανδρέα Φλουράκη και Στη Σκιά του του Edgar Chias. Η σημειολογική τους προσέγγιση βεβαιώνει ότι η ελληνική μυθολογία είναι το διακείμενο όλων των τεχνών, χρησιμεύει ως δίαυλος καλλιτεχνικής έκφρασης ανάμεσα στον συγγραφέα και τη συγχρονία του, πραγματώνει τη σύνδεση του παρελθόντος με το παρόν. Η διακειμενικότητα επιτρέπει τη μεταλλαγή αλλά και την εισαγωγή νέων νοηματικών μονάδων από το ένα έργο στο άλλο, προτείνει μια νέα πλοκή υπενθυμίζοντας σταθερά την κατευθυντήρια αφετηρία.