Μπροστά στο τέλος

Η βαθιά αποστροφή και συνάμα εμμονή με τον θάνατο που παρατηρείται στη σύγχρονη δυτική κουλτούρα πιστοποιεί τη δύναμή του πάνω μας. Έχει γίνει το πρωταρχικό μας ταμπού και πολλοί από μας έχουμε φθάσει στο σημείο να τον βλέπουμε σαν μια υπέρτατη δύναμη, κάτι σαν θεότητα. Όμως, όπως συμβαίνει με όλα τα πράγματα που θεοποιούμε, καταφέραμε να ξεπεράσουμε το φόβο μας γι’ αυτόν τόσο όσο χρειάζεται για να τον χειριζόμαστε για τους σκοπούς μας... Ξεπεράσαμε την αποστροφή μας για το θάνατο τόσο όσο χρειάζεται για να τον κάνουμε εργαλείο: να ξεφορτωνόμαστε δι’ αυτού κάποιους εγκληματίες, ή να τερματίζουμε ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες και να "ανακουφίζουμε" σιγά-σιγά δι’ αυτού τη δυστυχία της αρρώστιας και της δοκιμασίας. Μέσα από τις δικές μας επιλογές και προτιμήσεις, δημιουργήσαμε μια κουλτούρα θανάτου. Η σύγχρονη εκκοσμικευμένη κοινωνία τρέφει τη φαντασίωση ότι καταφάσκει στη ζωή και βιάζεται να απορρίψει τη βιβλική οπτική ως αρρωστημένη και απόκοσμη. Στην πραγματικότητα, η εκκοσμικευμένη κοινωνία είναι αυτή που καλλιεργεί την εντύπωση -ενίοτε τη βεβαιότητα- ότι ο θάνατος παραμονεύει παντού και αγκαλιάζει τη ζωή μας. Αντίθετα, σύμφωνα με τη Βίβλο, ο θάνατος υποτάσσεται σ’ ένα Θεό που λυτρώνει την τραυματισμένη από την αμαρτία κτίση και καθιστά το θάνατο ένα ενδεχόμενο μάλλον παρά την υπέρτατη πραγματικότητα.