Σακαγιάν: Ουτοπίες παραδείσου

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ Δεν νομίζω ότι άλλαξα. Αντίθετα, εμβαθύνω όσο μπορώ στα ίδια, στην αναπαράσταση του ανθρώπου. Η συνέχεια του κίτρινου χρώματος με το χρυσό. Το βλέμμα του Μοντερνισμού μπορεί να παρεξηγήσει την εμβάθυνση σε αλλαγή και ρήξη, ασυνέχεια. Έτσι αχρηστεύεται το παρελθόν και ο πολιτισμός ενός έθνους ή το ατομικό παρελθόν ενός ζωγράφου ως απαρχαιωμένο και ξένο. Αυτές τις εμπειρίες της αποξένωσης και της σύγχυσης με το παρελθόν-παράδοση τις έχω ζήσει. Είναι θέματα της ατομικής και συλλογικής μου ταυτότητας. Δεν πιστεύω στην παγκοσμιοποιημένη τέχνη, αλλά αντίθετα στην παγκοσμιοποίηση των ατομικών, άρα και εθνικών ιδιαιτεροτήτων, που κατά βάθος καθορίζουν τα άτομα. Χαίρομαι με τον E. Hopper που φαίνεται ότι είναι Αμερικανός, με τον O. Dix ότι είναι Γερμανός, τον Bonnard ότι είναι Γάλλος, τον Τσαρούχη ότι είναι Έλληνας, τους Picasso και De Chirico, που ο ένας είναι ισχυρά Ισπανός αλλά και Γάλλος μαζί, και ο άλλος ισχυρά Ιταλός αλλά με μνήμη Ελληνική. Μ' ενδιαφέρει η μορφολογική ιδιαιτερότητα της Αρμενικής Τέχνης πέρα από τη θεματολογική ιδιαιτερότητα με το Αραράτ, τα χατσκάρ και τη Γενοκτονία. Θέλησα να μη μείνω στη δραματική πλευρά της Αρμενικής Ιστορίας, αλλά να επικεντρωθώ στα θετικά στοιχεία αγάπης που μπορούμε να βρούμε στον Αρμενικό Πολιτισμό, έστω κι αν δεν είμαστε Χριστιανοί. Αυτές οι ανθρωπιστικές αξίες πέρα από τη θρησκεία είναι για μένα η ποιότητα. Ε. Σακαγιάν