Αφήγηση και τραγωδία

Η αρχαία ελληνική τραγωδία παρουσιάζει στην σκηνή ιστορίες που ήταν από πριν απολύτως γνωστές στους πρώτους θεατές της. Το παρόν βιβλίο με την χρησιμοποίηση πρόσφατων αφηγηματικών θεωριών εξερευνά τις αφηγηματικές στρατηγικές που στηρίζουν την περίπλοκη σχέση μεταξύ του τραγικού ποιητή και του καλλιεργημένου κοινού του. Εξετάζει πώς αυτές οι πολύπλοκες ιστορίες σχεδιάστηκαν τυπικά από τον Αισχύλο και πήραν δραματική μορφή που προκαλούσε αγωνία· και κατόπιν, αφού τα αφηγηματικά πρότυπα παγιώθηκαν, πώς αυτά τα πρότυπα διαδοχικώς διασκευάσθηκαν, υπονομεύθηκαν, ξεπεράσθηκαν ή αγνοήθηκαν από τον Σοφοκλή και τον Ευριπίδη κατά την ετήσια προσπάθειά τους να ξαναδημιουργήσουν ενδιαφέρον και καινούργιο νόημα, το οποίο να είναι σχετικό με τις δύσκολες τελευταίες δεκαετίες του πέμπτου αι. Το εσωτερικό δυνατό μείγμα της τραγωδίας που περιέχει εναλλαγή αφηγήσεως και δραματικών στοιχείων φαίνεται ότι αποτελούσε γόνιμο έδαφος για τολμηρό αφηγηματικό πειραματισμό και για την δημιουργία μιας ολόκληρης κλίμακας έντονων αποτελεσμάτων. [...]