Οι σκηνικές οδηγίες από την αρχαιότητα έως σήμερα

Οι σκηνικές οδηγίες μπορούν να χαρακτηριστούν ο σεισμογράφος της θεατρικής γραφής. Ανάλογα με τη δύναμή τους είναι δυνατό να προκαλέσουν συγκλονιστικές αναταράξεις στο θεατρικό κείμενο, χωρίς να θίγουν τον πυρήνα της δημιουργίας. Η γόνιμη αντιπαράθεση των δύο κειμένων του πρωτογενούς και του δευτερογενούς κλιμακώνεται και απογειώνει τον χορό των λέξεων προς την ολοκλήρωση της παράστασης. Από τότε που ο Αριστοφάνης "δίδαξε" τους βατράχους με την ευχάριστη παρένθεση της λεκτικής διαμάχης των δύο μεγάλων δραματικών ποιητών, του Αισχύλου και του Ευριπίδη, η εξελικτική πορεία των σκηνικών οδηγιών φέρνει σε έντονη αντίθεση τους σύγχρονους θεωρητικούς του θεάτρου αντιμέτωπους με το λειτουργικό ερώτημα: Ποιες σκηνικές οδηγίες κυριαρχούν από τις δύο; Οι ενδο-διαλογικές ή οι εξω-διαλογικές; Κεντρικός άξονας του περιεχομένου της συγγραφής αυτής είναι η διαρκής αναζήτηση κάθε σημείου κρυφού ή φανερού, που μπορεί να αποτελεί μια έστω ένδειξη ότι το πνεύμα του θεατρικού δημιουργού συντονίζει εκείνο που πρόκειται να παραχθεί.