Τα ημαρτημένα του λεξικού Μπαμπινιώτη

Η παρούσα εργασία, στηριζόμενη σε ισχυρή τεκμηρίωση και με συγκεκριμένα στοιχεία, καταρρίπτει την ινδοευρωπαϊκή θεωρία. Σκοπός των συγγραφέων είναι να καταδείξουν το ετοιμόρροπο και ασταθές του ινδοευρωπαϊκού οικοδομήματος, αλλά και το πώς αυτό οδηγεί στην ακατανοησία της ελληνικής γλώσσας, και όχι να προσθέσουν μία ακόμα επίκριση στο έργο του κ. Μπαμπινιώτη. Το λεξικό Μπαμπινιώτη αποτελεί κατά την γνώμη μας, την χαοτική έκφραση μιας αντιεπιστημονικότητας, γι' αυτό και επικρίνεται τόσο για τις αστήρικτες ετυμολογίες του όσο και για το ότι αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα αυθαίρετης εφαρμογής αυτής της αστήρικτης ινδοευρωπαϊκής θεωρίας στην πράξη. Το ανά χείρας έργο δεν θα είχε λόγο υπάρξεως, εάν το αντικείμενο που πραγματεύεται ο λεξικογράφος δεν το επέβαλλε, αφ' ενός μεν διότι αφορά την <ολομέλεια> του έθνους, αφ' έτερου δε διότι «το τω σμήνει μη συμφέρον ουδέ τη μελίσση συμφέρει», κατά την ρήσιν του εστεμμένου φιλοσόφου, Μάρκου Αυρηλίου (Εις εαυτόν, ΣΤ΄, νδ΄). Η συγγραφή μας στέκεται απέναντι στα ατεκμηρίωτα ινδοευρωπαϊκά, που αίρουν τις αμαρτίες και την ημιμάθεια των μετριοτήτων, αλλά και των εν πλήρει συγχύσει τελούντων ινδοευρωπαϊστών. Για εμάς τους εναπομείναντες πιστούς των γκρεμισμένων Παρθενώνων και των ορφανών Καρυάτιδων, για εμάς τους θαυμαστές των θρυμματισμένων ειδώλων και των αθάνατων ιδεών, η γλώσσα είναι θρησκεία- και τις θρησκείας αυτής αρχιεροφάντης, αρχιερέας και αρχιμυσταγωγός είναι ο Όμηρος και ιερείς του οι Αισχύλοι, οι Πλάτωνες, οι Αριστοτέληδες, οι Ηράκλειτοι, οι Επίκουροι, οι Αριστοφάνηδες, οι Πλούταρχοι· πειθόμενοι τοις κείνων ρήμασι πορευόμαστε και όχι τοις των θεραπόντων των ανύπαρκτων Ινδοευρωπαίων.