Μάνη

Στη Μάνη ένιωθα ένα διαρκή διχασμό. Κοιτάζοντας προς τη μεριά της θάλασσας απλωνόταν η ματιά μου στο πέλαγος και ηρεμούσε, ενώ όταν έστρεφα το βλέμμα προς τους πύργους νόμιζα ότι βλέπω ξυράφια υψωμένα στον ουρανό. Από τη μια τοπία γαλήνης και απεραντοσύνης, από την άλλη αιχμηρές και οξείες γραμμές. [...] Αν μπορούσα να συνοψίσω τη Μάνη σε λίγες λέξεις, αυτές θα ήταν: Περίκλειστοι τόποι κι απέραντη θάλασσα, αιχμές και γωνίες, ίσκιοι και φως, να βράζει η πέτρα το καλοκαίρι και να παγώνει το χειμώνα, βράχια και πάλι βράχια, πέτρα πάνω στην πέτρα, έργα του Θεού και έργα του ανθρώπου, άγονη γη, ελαιώνες και περιβόλια, μανιασμένοι αέρηδες, κύματα που δεν αστειεύονται, ιστορία διάχυτη παντού, οξυδερκείς άνθρωποι, επιφυλακτικοί χαρακτήρες, Πίστη και Ελευθερία. (από τον πρόλογο του Ανδρέα Σμαραγδή)