Ξεχασμένα διαμάντια

Σ' ένα Αρχιπέλαγος με περισσότερα από χίλια πεντακόσια νησιά, από τα κατοικημένα ως τις βραχονησίδες, τι είναι εκείνο που σε κάνει να διαλέξεις έστω τριάντα περίπου και να τα περιηγηθείς μέσα από εικόνες και σκέψεις; Στην ελληνική πολυνησία μία επιλογή είναι απλά ενδεικτική είναι όμως και αποκαλυπτική. Αυτά τα νησιά είναι πρώτα-πρώτα, τα περισσότερα, στο Αιγαίο και τα υπόλοιπα δορυφόροι του αιγαιακού σύμπαντος. Άρα θα σκύψουμε αρχικά σε αυτό που λέγεται, που είναι, το Αιγαίο. Ύστερα, βλέπουμε ότι όλα γράφουνε στο βιβλίο της Ιστορίας με μια κοινή συντεταγμένη: αυτήν του ελληνισμού. Τέλος, αυτό που ζωντανεύει έναν τόπο είναι αναμφίβολα οι άνθρωποι του που τον κατοικούν, που τον περπατούν, είναι η ζωή του σε αυτόν. Σε αυτό λοιπόν το φυσικό περίγραμμα με τον ήλιο να φωτίζει αιώνες ίδια, κατ' εποχές αλλιώτικα, σε αυτό το τοπίο που εμπνέει τον άνθρωπο και ορίζει τα επιτεύγματά του και με τη σειρά του ο άνθρωπος με τις επεμβάσεις του να ορίζει μετά το μέλλον του τοπίου, σε αυτές λοιπόν τις "μικρές χώρες" τις τυλιγμένες με νερό ή ακόμα στη θαλασσινή αυτή μάζα γεμάτη κομμάτια γης ας ρίξουμε μια ματιά, όχι μόνο φωτογραφική, αλλά μια ματιά ψυχής. [...] Είναι, λοιπόν, τα νησιά πετράδια πολύτιμα, μοναδικά, λαμπερά στον θαλασσομανδύα που τα περιβάλλει. Είναι στο ρούχο του Αιγαίου, του Λυκιακού και του Λιβυκού πελάγους φορτωμένα με τα μυστικά της πίστης, της ομορφιάς και της αλήθειας. Μιας αλήθειας άλλοτε τραγικής, άλλοτε ησυχαστικής. Μιας ομορφιάς του περίγυρου αλλά και της ψυχής των ανθρώπων τους. Μιας πίστης στη ζωή και στη συνέχεια, με πείσμα, με τίμημα, με εχθρούς και φίλους, με κινδύνους, με μνήμες βαριές, με κόστος, με δίψα, με κάματο, με θύμησες ζεστές, με πανηγύρια, με λιτότητα, με κάστρα και ηφαίστεια, με εκκλησίες και καπετανόσπιτα, με βράχια και άμμο, με μοναδικότητες, με διαφάνεια, με... φως, έτσι όπως συντροφικά και φιλέρημα, τα νησιά, ταξιδεύουν στη θάλασσα και τον χρόνο. Ιόλη Βιγγιπούλου