Σφουγγαράδες

Καθώς έστριψε το καράβι κι αντίκρισα τη Χώρα της Καλύμνου, αποσβολώθηκα. Άλλη εικόνα είχα σχηματίσει από τη γειτονική της Κω και από τη Ρόδο, παλαιότερα. Γυμνό τοπίο, βουβό κάτω από τον καυτό ήλιο του Αυγούστου, αφιλόξενο και απροσδιόριστα επιθετικό. Γύρω η θάλασσα λαμπύριζε γνώριμη. Διέκρινα κάποια κτίσματα ιταλιάνικης παρουσίας στο νησί που κοσμούσαν την προκυμαία, αταίριαστα με το τοπίο. "Ξεκίνησε παράξενα αυτή η ιστορία" σκέφθηκα. Όταν γνώρισα τη Σου Παπαδάκου, δεν δυσκολεύτηκα να διακρίνω την ιδιαιτερότητα του χαρακτήρα της: να επιδιώκει τις ακραίες συγκινήσεις. Όσο έμεινα στο νησί, άρχισα να συνειδητοποιώ πόση γοητεία ασκεί η δυσκολία να το γνωρίσεις και να ανακαλύψεις την πραγματική του ομορφιά. Την κρατάει καλά κλειστή, αδιαφορώντας φανερά για μας, τους πολλούς. Το νησί αυτό γνώρισε τη δόξα και επέβαλε την ύπαρξη του μ' ένα πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Τη μάχη με το υγρό στοιχείο που του χάριζε τη ζωή ή τον θάνατο. "Η Ελλάδα είναι ασυμπόνετη", θυμήθηκα τον Σεφέρη. Οι Καλύμνιοι έκαναν την πιο ακραία επιλογή και επιμένοντας σιγά-σιγά νίκησαν τον θάνατο. Η τέχνη της σπογγαλιείας τους χάρισε την αθανασία. Κι αν σήμερα οι συνθήκες δεν ευνοούν, γιατί οι θάλασσες καταστρέφονται, η ανάπτυξη των σφουγγαριών περιορίζεται δραματικά και η χρήση τους υποβαθμίζεται, οι σφουγγαράδες έχουν ήδη γράψει λαμπρές σελίδες στην πολιτισμική ιστορία της ανθρωπότητας, άξιες αναφοράς, διάσωσης και προβολής. Η έκδοση αυτή, με τη μοναδική φωτογράφιση της Σου Παπαδάκου, που είναι η μόνη διεθνώς ανεγνωρισμένη και βραβευμένη Ελληνίδα υποβρύχια φωτογράφος -και όχι μόνο-, ελπίζει να συμβάλλει στην απαθανάτιση της ιστορίας λίγων Ελλήνων που πεισματικά πάλεψαν, με άγνοια των κινδύνων, να κρατήσουν μιαν αποκλειστικότητα ερμητικά κλειστή στον μόχθο, στον βουβό πόνο για τον χαμένο φίλο ή τον σακατεμένο βουτηχτή, που την υπόλοιπη ζωή του θα λαχταράει και θα ελπίζει... (Άννα Τσαγκόγιωργα - Οικονομίδη)