Αντίδοτο στη λησμονιά

« ... δεν μου αρέσουν τα θυμιατά, έχω επίγνωση των ελλείψεών μου και δεν έχω ανόητες αξιώσεις ενός επιστήμονος ιστοριοδίφη, ούτε καν να χαρακτηρισθεί το πόνημα καλλιεπές. Πιστεύω πως πρόκειται περί ερασιτεχνικής μεν γραφής, άδολης δε. Στο πόνημα-μελέτη το οποίο χιλιοκοσκινίζω εδώ και χρόνια προσπάθησα με όλη μου την ψυχή, πατώντας στην εξευγενισμένη, γεμάτη φως, ελληνική γλώσσα, να εκφράσω στέρεα κάτι καλό από τον τόπο μου, από τη φύση του, που είναι και δική μου φύση. Αφού κατάφερα πρώτα να βγάλω από πάνω μου τα θαμπά γυαλιά που θόλωναν την όραση προσπάθησα να διερευνήσω τις πιο λαμπερές και σκοτεινές στιγμές της φευγάτης ζωής του Νεοελληνικού Κράτους, να ερεθίσω τη νοσταλγία που γεννάει ο χρόνος και τελικά, πίεσα τον εαυτό μου προκειμένου να εξαιρεθώ από τον κανόνα των αδιάφορων». Το παρόν πόνημα αποτελεί μία αναδρομή σε σημαντικά ιστορικά γεγονότα της Ελλάδας, μέσα από την προσωπική έρευνα του συγγραφέα, αναδεικνύοντας μεγάλες και μικρές ιστορίες εν είδει ντοκουμέντου.