Δρακοκάρκαρος Παρνασσοῦ. Τόπος μαρτυρίου 1944

Τὸ παρὸν πόνημα ἀναφέρεται σὲ μία ἄγνωστη στὸ πανελλήνιο θηριωδία ποὺ διέπραξε τὸ ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ ἐν μέσῳ κατοχῆς, τὸν Αὔγουστο τοῦ 1944 στὸν «Δρακοκάρκαρο» τοῦ Παρνασσοῦ, ἐκεὶ ὄπου σήμερα συχνάζουν χιλιάδες νεο-Ἔλληνες γιὰ νὰ ἐπιδοθοὺν σὲ χειμερινά σπορ!. Ἡ «Κόκκινη Τρομοκρατία» ποὺ ἐξαπέλυσαν οἱ κομμουνιστὲς ἐν μέσῳ κατοχῆς, ἔγινε συντονισμένα μὲ ἄνωθεν ἐντολή, γιὰ νὰ ἐξυπηρετήσει τοὺς μύχιους πολιτικοὺς στόχους τοῦ ΚΚΕ. Οἱ δολοφονίες, καὶ τὰ ἐπαίσχυντα εἰδεχθῆ ἐγκλήματα κατὰ ἀθώων ἄοπλων Ἑλλήνων ποὺ διέπραξαν τὰ κατὰ τόπους ἐντεταλμένα ἐκτελεστικὰ ὄργανα τοῦ ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ, δηλαδή, οἱ ἄνδρες τῆς ΟΠΛΑ καὶ τῆς Πολιτοφυλακῆς τοῦ ΕΑΜ, ἔγιναν ἀφορμὴ γιὰ νὰ ἁπλωθεῖ ἕνα ἀγεφύρωτο μίσος μεταξὺ Ἑλλήνων καὶ σημάδεψαν ἀνεξίτηλα τὴ γενιὰ ποὺ τὰ ἔζησε καὶ ὁδήγησε τὴ Χώρα στὸν πιὸ αἱματοκυλισμένο ἐμφύλιο. Ἀπὸ τὸ 1974 καὶ ἐντεῦθεν, μὲ τὸν ἐπαναπατρισμὸ χιλιάδων κομμουνιστῶν ποὺ εἶχαν ἀτάκτως διαφύγει τὸ 1949 πρὸς τὶς Χῶρες τοῦ σιδηροῦν παραπετάσματος, ὅπως ὀνομάστηκαν οἱ Χῶρες τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης καὶ τῆς κομμουνιστικῆς Διεθνοῦς, οἱ περισσότεροι ἐξ αὐτῶν ἐπιδόθηκαν σὲ μία συντονισμένη διαστρέβλωση καὶ παραχάραξη τῆς ἱστορικῆς πραγματικότητας. Ἔτσι, οἱ θύτες ποὺ αἱματοκύλισαν ἀπὸ ἄκρου εἰς ἄκρον τὴν Ἑλλάδα ἐν μέσῳ κατοχῆς, προβάλλονταν τώρα ἐπιτακτικὰ καὶ ἐπιδεικτικὰ ὡς ἁγνοὶ ἥρωες τῆς ἐθνικῆς ἀντίστασης καὶ ὡς οἱ ἀδίκως διωκόμενοι μετὰ τὴ Συμφωνία τῆς Βάρκιζας. Γράφει ἐνδεικτικά γιὰ τὸ κίνητρό του ὁ συγγραφέας: «Ἡ ἰδέα νὰ γράψω κάτι, γιὰ τὰ ἀπάνθρωπα βασανιστήρια καὶ τὸν φρικτὸ θάνατο τοῦ παπποῦ μου, ἱεροδιδάσκαλο Βαϊδάνη Χρῆστο, καὶ τῆς θείας μου Εὐφροσύνης Βαϊδάνη, ἀπὸ τοὺς ἀντάρτες τοῦ Ε.Α.Μ καὶ τοῦ Ε.Λ.Α.Σ. τὸν Αὔγουστο τοῦ 1944, στὴν τοποθεσία «Κάρκαρος» τοῦ Παρνασσοῦ, γεννήθηκε στὶς 13 Αὐγούστου 2008. Τὴ μέρα αὐτὴ παρακολουθοῦσα τὴν κατανυκτικὴ Θεία λειτουργία καὶ τὴν ἐπιμνημόσυνη δέηση ποὺ τελεῖται, κάθε χρόνο στὸ ἐκκλησάκι τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτήρα. Τὸ ἐκκλησάκι αὐτὸ τὸ ἔχουν ἀνεγείρει οἱ συγγενεῖς τῶν θυμάτων ποὺ μαρτύρησαν στὸ χῶρο αὐτό, ἀπὸ τοὺς ἀντάρτες, τὸν Αὔγουστο τοῦ 1944. Ἴσως ρωτήσει κάποιος, γιατί τώρα; Γιατί μετὰ ἀπὸ 80 χρόνια; Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλὴ: Θεωρῶ ἱερὴ ὑποχρέωση ἀπέναντι στὸν προπάτορά μου καὶ στὴ θεία μου, νὰ γνωστοποιήσω στοὺς ἀπογόνους τους, τὸ μαρτυρικὸ θάνατό τους καὶ γιατί ἔχω παρατηρήσει ὅτι, ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια, καταβάλλεται μία συστηματικὴ καὶ μεθοδευμένη προσπάθεια, ἀπὸ κέντρα ἐξουσίας τόσο τοῦ ἐξωτερικοῦ ὅσο, δυστυχῶς, καὶ τοῦ ἐσωτερικοῦ, νὰ ἀλλάξουν τὴν ἱστορία τῆς πατρίδας μας.»!