Σύγχρονες προσεγγίσεις στη διδασκαλία της ιστορίας

Στο σύγχρονο διεθνές εκπαιδευτικό πλαίσιο είναι εμφανής η τάση συρρίκνωσης του ρόλου των θεσμοθετημένων κρατικών εκπαιδευτικών συστημάτων και η ανάλογη και εμφατική πριμοδότηση ποικίλων φορέων διάχυσης της πληροφορίας και της γνώσης. Στο συγκεκριμένο περιβάλλον ταχύτητας και σύγχυσης στο οποίο το παρελθόν και το μέλλον συμπυκνώνονται στο παρόν, έχει ιδιαίτερη αξία να λειτουργήσει ως αντίδοτο η επαναφορά στο προσκήνιο της συζήτησης για τη σημασία μιας αναβαθμισμένης διδασκαλίας της Ιστορίας με την αξιοποίηση σύγχρονων διδακτικών μεθόδων και προσεγγίσεων. Σ’ αυτό το περιβάλλον οι Επιστήμες της Αγωγής σε δημιουργική συνομιλία με τη Διδακτική της Ιστορίας καλούνται να διαμορφώσουν νέο προσανατολισμό στη διδασκαλία και στη μάθηση. Αυτός περιλαμβάνει την ενσωματωμένη στα Προγράμματα Σπουδών της Ιστορίας καλλιέργεια ικανοτήτων/δεξιοτήτων, όπως ο γλωσσικός, ιστορικός και ψηφιακός γραμματισμός, η κριτική και δημιουργική σκέψη, οι προσωπικές και κοινωνικές δεξιότητες, η ηθική κατανόηση και η διαπολιτισμική επικοινωνία, τη δημιουργική (και όχι μηχανιστική) υιοθέτηση νέων διδακτικών μοντέλων και σύγχρονων μαθησιακών προσεγγίσεων, βασισμένων και στα ερευνητικά δεδομένα της Γνωστικής Ψυχολογίας και της Νευροεπιστήμης, αλλά και βασικές αρχές της διερευνητικής ιστορικής μάθησης, όπως η διαθεματικότητα, η ομαδοσυνεργατική μάθηση, η διαφοροποιημένη διδασκαλία κ.λπ. Η διαπίστωση ότι στο υπαρκτό σχολείο εντοπίζεται σοβαρό έλλειμμα ανάλογων διδακτικών πρακτικών στην προσέγγιση της Ιστορίας, οδήγησε τους συγγραφείς του τόμου αυτού, εκπαιδευτικούς και επιστήμονες με θεωρητική σκευή στη Διδακτική της Ιστορίας στην κατάθεση εναλλακτικών διδακτικών προτάσεων, ως βάση κριτικού προβληματισμού και αναστοχασμού. Βασικός στόχος της έκδοσης είναι η ριζική αναθεώρηση τόσο των θεματικών επιλογών στη διδασκαλία της Ιστορίας όσο και των παιδαγωγικών και διδακτικών πρακτικών.