Εγκληματολογία: Περίβλεπτον αλεξίφωτον;

Συγγραφείς στον τόμο: Ε γ κ λ η μ α τ ο λ ο γ ι κ ά Στέργιος Αλεξιάδης, Γεώργιος Ι. Ανδρούτσος, Γεώργιος Απ. Αντωνόπουλος, Γεώργιος Παπανικολάου, Βίκυ Βλάχου, Στράτος Γεωργούλας, Χριστίνα Ζαραφωνίτου, Θεόδωρος Θάνος, Βασιλική Κ. Θεολόγη, Κώστας Κοσμάτος, Μαρία Π. Κρανιδιώτη, Πελαγία Ι. Παπανικολάου, Ηλέκτρα Π. Γιώτη, Έφη Λαμπροπούλου, Όλγα Ματσκίδου, Ιωάννα Χόρτη, Μπετίνα Ντάβου, Στέλλα Παπαμιχαήλ, Κωνσταντίνα Σκλάβου, Hildrun J. Passas, Nikolaos Passas, Αθανασία Π. Συκιώτου, Ιωάννης Ταχματζίδης, Χρήστος Τσουραμάνης, Ιάκωβος Φαρσεδάκης, Αναστασία Χαλκιά, Διονύσιος Ν. Χιόνης, Αθανάσιος Χουλιάρας Π ο ι ν ι κ ά Βασίλειος Ευστ. Αλεξανδρής, Θεοχάρης Ι. Δαλακούρας, Μαρία Καϊάφα-Γκμπάντι, Άγγελος Ι. Κωνσταντινίδης, Πάνος Μπιτσαξής, Χάρης Παπαχαραλάμπους, Φώτιος Σπυρόπουλος, Βίκτωρ Τσιλώνης, Ειρήνη-Νικολέτα Φαυγή, Ελισάβετ Συμεωνίδου-Καστανίδου Σ ω φ ρ ο ν ι σ τ ι κ ά Χαράλαμπος Δημόπουλος, Αντώνης Μαγγανάς, Παναγιώτης Σχίζας, Κωνσταντίνος Πανάγος, Αγγελική Πιτσελά, Χαράλαμπος Καραγιαννίδης Μ Μ Ε Στέλιος Παπαθανασόπουλος, Γιώργος Χλούπης Α σ τ υ ν ο μ ί α Δημήτρης Αναγνωστάκης, Ντόρα Γιαννάκη, Βασίλης Μαστρογιάννης Λ ο γ ο τ ε χ ν ί α Ουίλιαμ Αλοσκόφης, Γιολάντα Κωνσταντινίδου, Ευάγγελος Αυδίκος, Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης, Σοφία Γιοβάνογλου, Παναγιώτης Εμμ. Δέγλερης, Αγγελική Φ. Καρδαρά, Νέστωρ Ε. Κουράκης, Μάρθα Λεμπέση, Αντώνης Μακρυδημήτρης, Μιχάλης Μαυρής, Βαρβάρα Καρασιώτου, Φωτεινή Μηλιώνη, Μαρία Π. Μπελογιάννη, Κωνσταντίνος Παΐδας, Νίκος Παπαδάκης, Παναγιώτης Γ. Παπαϊωάννου, Γιάννης Παπακώστας, Δημήτρης Παπαχαραλάμπους, Γιάννης Ράγκος, Δήμητρα Φρ. Σορβατζιώτη, Αλέξης Σταμάτης, Ιωάννα Τσίγκανου, Φίλιππος Φιλίππου, Νίκος Φωτόπουλος, Τάκης Δ. Ψαράκης, Θωμάς Ψύρρας Γ ε ν ι κ ά Γιώργος Μανιάτης, Γιώργος Νικολαΐδης, Νίκος Παναγιωτόπουλος, Νικόλαος Παυλίδης, Ελιζάνα Πολλάτου, Γεώργιος Α. Πουλής, Κυριάκος Σουλιώτης, Παρασκευή Κουφοπούλου, Γεώργιος Τσούκαλης, Ευδοξία Ζ. Φασούλα Β ι ω μ α τ ι κ ά Κώστας Γαζγαλίδης, Θανάσης Γκαϊφύλλιας, Ευθύμης Κιουμουρτζόγλου, Γιώργος Κυρίτσης Ρόη Παναγιωτοπούλου Διαβάζοντας τα διηγήματα του ΓΠ, ο αναγνώστης τείνει να θεωρήσει ότι η Λογοτεχνία μπορεί να υπερισχύσει της Εγκληματολογίας, της Κοινωνιολογίας και εντέλει της πολιτικής, ιδιοτήτων του συγγραφέα. Ίσως ύστερα από πολλά χρόνια επιστημονικής γραφής η λογοτεχνία να προσφέρει εκείνη την ελευθερία έκφρασης που χρειάζεται ένας άνθρωπος με επιτυχώς ολοκληρωμένη επαγγελματική πορεία για να κοινοποιήσει τα κατασταλάγματα των σκέψεων και εμπειριών του. Άλλωστε είναι σύνηθες φαινόμενο επιστήμονες -ιδίως στις κοινωνικές επιστήμες- να στρέφονται προς τη λογοτεχνία όταν θεωρούν ότι έχουν ολοκληρώσει την επιστημονική συνεισφορά τους. Ωστόσο, η περίπτωση του ΓΠ είναι ιδιαίτερη. Επιλέγει το noir αστυνομικό διήγημα για να εκφράσει τις πολλαπλές εμπειρίες - πικρίες (;) από την πορεία του στην επιστήμη και στα κοινά. Το διήγημα λοιπόν είναι πρόφαση για να ανοίξει ένας ιδιότυπος διάλογος-μονόλογος, όπου καθένας που συμμετέχει αποκωδικοποιεί με το δικό του τρόπο τα μηνύματα. Αυτό άλλωστε συμβαίνει σχεδόν πάντα με τα λογοτεχνικά κείμενα και ο ΓΠ το γνωρίζει καλά και το χειρίζεται ακόμα καλύτερα. Σε πλήρη αντιδιαστολή με το κλασικό αστυνομικό μυθιστόρημα, ο συγγραφέας δεν επιχειρεί να κεντρίσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη σε ό,τι αφορά την ταυτότητα του δολοφόνου ή του θύματος, αλλά να περιγράψει καταστάσεις με κοινωνικές, πολιτικές εντάσεις από το παρελθόν ή το παρόν. Γενικά, υφέρπει μια σαρκαστική τρυφερότητα τόσο προς τους δράστες όσο και προς τα θύματα. Τελικά, το θύμα, μέσα από την ιδιότυπη γραφή του ΓΠ, καταλήγει να είναι ο ίδιος ο αναγνώστης τον οποίο εμπλέκει συναισθηματικά, πολιτικά, εγκληματολογικά.