Η καμπάνα της Μακεδονίας

- Ήτανε πάντα φυσικό για μάς τους Έλληνες να πεθαίνουμε από άγριο θάνατο, είπα ενθουσιασμένος, κάτι που δεν ένιωθα συχνά. Κανένας από τους ήρωές μας δεν ταπεινώθηκε, πεθαίνοντας στο κρεβάτι. Θα ήτανε ντροπή για τους απογόνους. - Είμαστε όμως Έλληνες. Και όχι μόνο Έλληνες, αλλά Μακεδόνες. Εμείς δεν ανεχόμαστε το σατανά να μας πατήσει. Να το θυμάσαι αυτό. - Μα το θυμάμαι. Οι Μακεδόνες δεν αποφεύγουνε ποτέ τους κινδύνους. Πολλές φορές, για χάρη της ελευθερίας, πηγαίνουν ν' ανταμώσουν το θάνατο με το κεφάλι ψηλά! - Δραματική κατάσταση, αναστέναξε ο παπα-Κολκής, κι έβγαλε το σταυρό του. - Ψυχραιμία, ακούστηκε η βροντερή φωνή του Χριστοφτή που δε λογάριαζε τίποτα. Άντε να τούς δείξουμε τι αξίζουν οι Μακεδόνες. - Και οι Αθηναίοι! συμπλήρωσα εγώ. Τότε έγινε κάτι. Το είδα στα μάτια των γυναικών, αλλά και των στρατιωτών και πρόσεξα, όπως προσέχει κανείς τη βροχή, που ξαλαφρώνει ξαφνικά ένα παραφορτωμένο σύννεφο. Ο αξιωματικός μ' έβγαλε από το κάθισμα και χώθηκε μέσα. Το απόσπασμα συγκεντρωνόταν. Μηχανές κάνανε σαματά. Από την εκκλησία ξεχύθηκαν τα παιδιά. Η εικόνα διαλύθηκε σε μικρά κομματάκια, που τα πήρε λες ο αέρας από τα μάτια μου. Ένιωσα πολύ κουρασμένος και στηρίχτηκα στο αυτοκίνητο. Είχε ξεκινήσει. Τη στιγμή που έπεφτα, μου φάνηκε πως άκουσα αγγέλους να ψέλνουν το "Ωσανά". Ένιωθα σαν αργοναύτης που θ' ακολουθούσε τον Ιάσωνα στην Κολχίδα για να κλέψουμε το Χρυσόμαλλο Δέρας. Μόνο που το δικό μας ήτανε εξαιρετικά βαρύτερο και πολυτιμότερο. Ήταν η Ωσανά, η καμπάνα της Μακεδονίας! Το καμάρι της Μακεδονίας χαμήλωνε απίστευτα αργά κι όταν ο φακός φώτισε τα χείλη της, δάκρυα χαράς τρέξανε στα μάγουλα του παπα-Κολκή, που ανέπεμπε μια ευχαριστήρια προσευχή στις ουράνιες δυνάμεις που βοηθήσανε. - Γυρίζεις πίσω άλλος άνθρωπος, μου είπε ο Γάλος. Τώρα πια είσαι ένας από μας. Είσαι ένας Μακεδόνας.