Η ελληνική δικαιοσύνη χωρίς προσωπείο

Για όλους όσους έχουν συνειδητοποιήσει ότι η δικαιοσύνη έχει υποβαθμιστεί σε μια γραφειοκρατική μηχανή που διεκπεραιώνει πρωτίστως άνομα συμφέροντα κυκλωμάτων και αδίστακτων κέντρων εξουσίας, το επόμενο ερώτημα-κραυγή αποκτά κάθε μέρα όλο και πιο μεγάλη επικαιρότητα: Πότε επιτέλους θα επέλθει η λύτρωση; Πότε θα αναβλύσει το καθαρτήριο ποτάμι της οργής, για να σαρώσει τη παλιά νοοτροπία, τις αμαρτωλές διασυνδέσεις και τους επαγγελματίες αμοραλιστές και να μεταμορφώσει τη δικαιοσύνη σύμφωνα με τα οράματα του λαού, των ποιητών και των φιλοσόφων; [...] Έτσι λοιπόν υπήρξε μια εξέλιξη που δεν μπορούσε να φανταστεί ούτε και ο πιο ευφάνταστος νους. Ο παντοδύναμος αρχηγός της τρομοκρατίας μετανοεί και αποφασίζει να δώσει πληροφορίες και στοιχεία σε ένα κυνηγημένο και συκοφαντημένο από το σύστημα εισαγγελέα, καθώς δεν εμπιστεύονταν την ακεραιότητα κανενός άλλου από τους μεγαλόσχημους λειτουργούς και παράγοντες της ελληνικής δικαιοσύνης και της κρατικης εξουσίας. Αυτή η εξέλιξη δεν αποτελούσε μόνο τον απόλυτο θρίαμβο αυτού του μοναχικού και αγωνιστή εισαγγελέα αλλά και μια δικαίωση της πραγματικής δικαιοσύνης που αυτός υπηρέτησε με συνέπεια και διάρκεια παρά το λυσσαλέο και αδιάκοπο πόλεμο του συστήματος σε βάρος του, ένα είδος κάθαρσης που οδήγησε το δράμα στην ολοκλήρωσή του. [...]